هوش مصنوعی: عزیزم! دل من به اندازه‌ی دهن تو تنگ است و پشت من از خیال موهای تو مانند چنگی که در آن گرفتار شده است، پر از احساسات و نگرانی‌هاست.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر تو در دریای بزرگ غوطه‌ور است و آرزوی من در کام تو به اندازه‌ای عمیق و وسیع است که مانند کام یک نهنگ می‌باشد.

هوش مصنوعی: تو که دل سنگی و بی‌رحمی، نمی‌توانی به حال زار من ترحم کنی. آیا آن دلی که در وجود توست، به قدری سخت و بی‌احساس است که از درد و رنج من بی‌خبر بمانی؟

هوش مصنوعی: هرچقدر که به من آسیب برسانی، دلم را بشکنی و چهره‌ات را بپوشانی، ای ماه زیبای صورت، نباید بگویی که وضعیت چگونه است.

هوش مصنوعی: من جانم را شکرگزار تو می‌کنم و بار دیگر صلح را آغاز می‌کنم، اگرچه بین ما هنوز دلخوری و جنگ وجود دارد.

هوش مصنوعی: چشمان دلنشین و شگفت‌انگیز او مانند کمانی است که قدرتی جهانگیر دارد؛ او همانند تیر که از کمان رها می‌شود، تأثیری عمیق و نافذ بر دل‌ها می‌گذارد.

هوش مصنوعی: حیدر بیدل از توصیف خوی و رفتار تو انتقاد می‌کند و می‌گوید: آیا این طبیعت خوب تو چیزی جز خوی پلنگ است که به دیگران آسیب می‌زند و ظلم می‌کند؟