هوش مصنوعی: در چهره‌ای زیبا همواره حیرت‌زده‌ام و نگرانم که مبادا از لب‌هایش بوسه‌ای بگیرم.

هوش مصنوعی: مست و شاداب از جا بلند می‌شوم و در باغی زیبا مانند باغ ارم، در کنار نهر آب نشسته و مانند گل و سرو، با آرامش و زیبایی، خودم را در کنار دیگران قرار می‌دهم.

هوش مصنوعی: از زیبایی‌ها و جذابیت‌های چهره و مو و قامت و نقش و خط او، همه گل‌ها و گیاهان خوشبوی به وجود می‌آیند.

هوش مصنوعی: من زیبایی و دلربایی او را چون حوری بهشتی می‌دیدم و زیبایی باغ بهشت را در چهره‌اش احساس می‌کنم. هرگاه به او نگاه می‌کنم، نشانه‌ای از رحمت و لطف خداوند را در او می‌یابم.

هوش مصنوعی: در برابر او به زمین می‌افتم و دستش را می‌بوسم، سرم را به خاک می‌گذارم و جانم را فدای قدم‌هایش می‌کنم.

هوش مصنوعی: من شروع می‌کنم به کار کردن و با دستانم به فعالیت می‌پردازم و در حین نوشیدن باده، تا کمی از خجالت و دست و دلم لرزیدگی‌ام کم شود و وجودم با دستانم درهم تنیده شود.

هوش مصنوعی: در آغوش او می‌مانم و از لب شیرینش لذت می‌برم، اما اگر به او نزدیک شوم، گویی همه ایمانم را از دست می‌دهم و در دل طوفانی از احساسات غرق می‌شوم.

هوش مصنوعی: اگر کسی به من انتقاد کند و درباره‌ی حال دلم صحبت نکند، باید بداند که من داستان را به اشتباه روایت می‌کنم.

هوش مصنوعی: چرا منکر وجود من می‌شوی و مرا سرزنش می‌کنی؟ برو، ای آقای من! من همان حیدر بی‌قرار هستم.