هوش مصنوعی: آن غزالی که قبلاً در موردش صحبت شد، همان کسی است که درویش با او آشنایی و دوستی داشت.

هوش مصنوعی: در همان مکان شکار، شاه داشت او را زیر نظر می‌گرفت.

هوش مصنوعی: او آرزو کرد که بی‌کمک و یاری، به دام بیفتد و در بند آن گرفتار شود.

هوش مصنوعی: در شکار او هیچ‌کس کمکی نمی‌کند و نمی‌تواند صید او را به نام خودش بزند.

هوش مصنوعی: وقتی که به دنبال آن غزال زیبا و سریع شتافته، خود را از جمعیت جدا کرد و بیرون آمد.

هوش مصنوعی: سلطان به دنبال غزالی که به جلو حرکت کرده بود، هر دو به سمت درویشی رفتند.

هوش مصنوعی: می‌گوید که به خاطر نیازمندی‌هایم، از کسی که در چنگال او گرفتارم، درخواست کمک می‌کنم تا مرا رها کند.

هوش مصنوعی: پادشاه آن صحنه را مشاهده کرد و به باور و ایمان بزرگ دست یافت.

هوش مصنوعی: شاه نزد گدا رفت و در کنار او نشسته و به او احترام گذاشت.

هوش مصنوعی: آنچنان چهره‌ی پادشاه درخشان و پرنور بود که آن گدا از گرمای آفتاب به شدت رنج می‌برد.

هوش مصنوعی: پادشاه از او غافل بود و او هم از پادشاه بی‌خبر بود، زیرا مانعی در میان آنها وجود داشت.

هوش مصنوعی: هر فردی با توجه به دیدگاه و تفکر دیگری، به بررسی و تحلیل اوضاع و افکار می‌پردازد و در این میان، به این فکر می‌کند که آیا این فرد همان است که او تصور می‌کند یا شاید فرد دیگری باشد.

هوش مصنوعی: سلطان به او گفت: این ویژگی که تو داری، همین نوری است که معرفت و آگاهی را در تو به وجود آورده است.

هوش مصنوعی: هر چیزی که بگویی درست خواهد بود و دعوت تو پذیرش خواهد داشت.

هوش مصنوعی: اگر با تلاش و نیایش به درخواست من توجه کنی، چه نتیجه‌ای خواهد داشت؟ آیا می‌توانی حاجتم را برآورده کنی؟

هوش مصنوعی: دل درویش از این حرف ناراحت شد، آهی عمیق کشید و به او گفت:

هوش مصنوعی: اگر دعاهایم به اجابت می‌رسید، هرگز با غم و اندوه بی‌پایان مواجه نمی‌شدم.

هوش مصنوعی: شاه به من نزدیک می‌شد و در آن لحظه، آن ماه زیبا نیز به من نگاه می‌کرد.

هوش مصنوعی: وقتی شاه این حرف‌ها را شنید، با خوشحالی از جای خود برخاست.

هوش مصنوعی: به او گفت: ای کسی که از حقیقت بی‌خبری، چه دروغی می‌گویی؟ هم‌اکنون من همان شاه هستم که تو به دنبالش هستی.

هوش مصنوعی: آیا بر تخت سلطنت به دنبال شاهی هستی؟ آیا در آسمان به دنبال ماهی؟

هوش مصنوعی: روح درویش در حال هیجان و شور و شوق به سمت مرگ رفت و وقتی به خود آمد، متوجه شد که از حال رفته است.

هوش مصنوعی: هرگز نمی‌پذیرم که چنین پایان تلخی به دوستی و کمک‌هایی که داشته‌ام، برسد.

هوش مصنوعی: ای خدایا! آیا این وفاداری که او دارد، در خواب است یا در بیداری؟

هوش مصنوعی: اگر در حالت بیداری به من نگاه کنی، دیگر برایم خواب دیدن حرام خواهد بود.

هوش مصنوعی: ای کاش در خواب ای کاش هیچ‌گاه تو را نبینم، تا همیشه بیدار بمانم.

هوش مصنوعی: اگر این روز روشن باشد، چه روز خوبی است! و اگر شب است، این شب چقدر دل‌انگیز و شاداب است!

هوش مصنوعی: این فقط یک فکر و خیال است که تو کجا هستی و من کجا هستم. این امکان‌پذیر نیست.

هوش مصنوعی: هرچند که پادشاه مهربان می‌خواست تا زمان دوستی و نزدیکی طولانی‌تر شود،

هوش مصنوعی: اما از ترس اینکه ناگهان گروهی از سربازان به دنبال شاه به آنجا برسند، این کار را نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: آگاه از وضعیت آن دو نفر می‌شوند و مشکلات و چالش‌های روزگار بروز می‌کند.

هوش مصنوعی: زور و قدرت به اوج خود رسید و در این حال درویش با چشم خود به راهی که قدم می‌نهد، تبدیل به خاک و گل شده است.

هوش مصنوعی: زبدی به چشمانش اشک و غم وجودش را پر کرده است و دلش از درد و رنج شکسته و سینه‌اش از غم سنگینی می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی خوشحال شدی که به وصال محبوب رسیدی، دوباره ناراحت شدی چون آن رابطه به پایان رسید.

هوش مصنوعی: شانس بد به کسی می‌گوید که بعد از یک جرعه محبت از درویشی، با هزار درد و رنج مواجه خواهد شد.

هوش مصنوعی: دل او هرگز آرام نخواهد شد، مگر این‌که از درد و زخم‌هایی که به او رسیده، خبری نباشد.