هوش مصنوعی: مدتی است که شاهزاده عصر به قصر آمده و در آنجا مستقر شده است.

هوش مصنوعی: آن گدا به سمت قصر شاه نگاه می‌کرد و به در و بام آن توجه داشت.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق به معشوق و تماشای بام او، سر در آسمان مانده‌ام و در این حالت از صبح تا شب به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: او هیچ‌گاه جز به آسمان نگاه نمی‌کرد و هرگز به پشت سرش نمی‌نگریست.

هوش مصنوعی: در آسمان به قدری شیفته و شیدای مردم بود که دیگران او را مانند پرنده‌ای که همیشه به سمت آفتاب می‌رود، تشبیه کردند.

هوش مصنوعی: تا جایی پیش رفتند که صحبت‌ها به گوش رقیب رسید و او نیز در مورد آن به شخص دیگری گفت.

هوش مصنوعی: این نیازمند به خدا امیدی ندارد و محبوب او، زیبایی و نور خورشید است.

هوش مصنوعی: او به خدا ایمان ندارد و جزو مؤمنان نیست، بی‌دین است اما خود را مسلمان نمی‌داند.

هوش مصنوعی: درویش بی‌گناه قسم به خدایی می‌خورد که هیچ نمونه و مانند دیگری ندارد.

هوش مصنوعی: او همانند خورشید درخشان است و عشق به او سزاوار است. تمامی موجودات و ذرات جهان نیز عاشق او هستند.

هوش مصنوعی: در مقابل خورشید او هیچ حریمی وجود ندارد و غیر از او هیچ نوری وجود ندارد.

هوش مصنوعی: میان دشمن و دوست، مشخص شد که در این دنیا، تنها پرستش خداوند به حقیقت می‌رسد.

هوش مصنوعی: شخصی دوباره خود را به منطقه‌ی محبوب شاه می‌سپارد و از چنگال دشمنان در امان می‌آید.

هوش مصنوعی: اما بچه‌های کوچه و بازار دنبال آزار او هستند و به او حمله می‌کنند.

هوش مصنوعی: در هر سو افرادی با سنگ در دست گرد آمده بودند و می‌پرسیدند که آفتاب‌پرست کجا رفته است؟

هوش مصنوعی: هر کسی که به سمت آن طرف برود و به نیازمندی فقرایی آسیب بزند، در واقع در حال تأثیر منفی بر زندگی آنهاست.

هوش مصنوعی: هر کسی با کارهای خود ممکن است به دیگران آسیب برساند و در عوض، خودش دچار مشکلات بیشتری شود. داری دقت کن که اعمال ما بازتابی از خودمان هستند و ممکن است به ما بازگردند.

هوش مصنوعی: گفت از سنگ می‌توانم آزاری ببینم، اما سنگ آن درگاه به من کمک می‌کند.

هوش مصنوعی: بچه‌ها آن‌قدر به او سنگ پرتاب کردند که فضای شهر بر او تنگ شد.

هوش مصنوعی: به ناچار از شهر خارج شد و در گوشه‌ای از یک ویرانه نشسته و آرامش پیدا کرد.

هوش مصنوعی: وقتی در مکان ویرانه‌ای خانه‌ای برای خود بنا کرد، به نشانه اندوه و غم، لباسش را پاره کرد.

هوش مصنوعی: من حالا که از زندگی دورم و حس زنده بودن ندارم، چه فایده‌ای از پوشیدن لباس دارم؟ اگر مرده نیستم، پس برای خودم لباس متناسبی هم ندارم.

هوش مصنوعی: هر زمانی که مشکلات و ناگواری‌ها بر سر و شانه‌ام می‌ریزد، دیگر این زندگی چه ارزشی دارد؟ خاک بر سر من!

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که شخصی به اندازه‌ای از دیگران ناراحت و خشمگین است که حتی با کوچک‌ترین و ناچیزترین چیزها عصبانی می‌شود. او با تمام قدرتش تلاش می‌کند تا احساساتش را به صورت شدیدتر ابراز کند. در این جمله، فرد احساس می‌کند که نباید از چیزهای کوچک کوتاه بیاید و با فوریت به بیان خشمش می‌پردازد.

هوش مصنوعی: موهای ژولیده را به سر گذاشت تا نشان دهد که موهایی بر سر دارد، در حالی که خودش هیچ مویی از سر ندارد.

هوش مصنوعی: او در حالتی از بی‌خودی و سرگشتگی با خودش صحبت می‌کرد و از سرنوشت خود شکایت می‌کرد.

هوش مصنوعی: تو مرا به اوج قله‌ها رساندی، اما حالا دوباره از آسمان به زمین فرود آمده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر لحظه‌ای به من وفادار باشی، در همان لحظه هم به من آسیب می‌زنی.

هوش مصنوعی: حد آنچه که می‌توان تحمل کرد همین است، آفرین! وفاداری نیز همین قدر است.