هوش مصنوعی: صبح که فرا می‌رسد، دانه‌های ستاره‌ها در آسمان پراکنده می‌شوند و نور و روشنی بوجود می‌آورند.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای که در آشیانه‌اش زندگی می‌کند، دوباره به پرواز درآمده و آماده‌ساز سفر جدیدی شده است.

هوش مصنوعی: کبوتر به سمت بام آمد و ماه در آسمان بالا آمد.

هوش مصنوعی: چقدر زیباست که بام آسمان پر از دسته‌های کبوتر است، مانند یک پادشاهی.

هوش مصنوعی: او در پرواز، به بلندی و عظمت گذشتگان خود شبیه است و سایه‌اش همچون هما، پرنده‌ای شریف و با ارزش، بر زمین گسترده شده است.

هوش مصنوعی: جامی که پر از آب است، از چشمهٔ محبت سرچشمه می‌گیرد و ارزشی که دارد، به اندازهٔ ستاره‌های آسمان است.

هوش مصنوعی: شاید بتوانم به گونه‌ای کمک کنم که او، با تمام وجود، خود را در خدمت پادشاه قرار دهد و چالاکی و ارادتش را نشان دهد.

هوش مصنوعی: شاه به مانند سلیمان بر فراز کبوتر نشسته است و مرغی نیز بر سر او نشسته است.

هوش مصنوعی: هر زمانی که او را جمعی می‌بیند، مانند پروانه‌هایی هستند که دور شمع می‌چرخند.

هوش مصنوعی: هر یک از این زیبایی‌ها شبیه به پر یک پری لطیف و ناز است.

هوش مصنوعی: هر یک از زیبایی‌های او مانند یک نقاشی است و رنگ سفیدش همچون گل سمن است.

هوش مصنوعی: زخمه‌های درد و غم مانند عطر خوش و رنگین هستند، همچون زیبایی و جذابیت نوعروس با موهای مشکین.

هوش مصنوعی: این بیت به زیبایی و جذابیت ظاهری اشاره دارد. شاعر به زیبایی دختران چینی اشاره می‌کند و می‌گوید که زیبایی و ناز آنها به حدی است که دیدن آنها دلپذیر و دلنواز است.

هوش مصنوعی: بغداد به قدری مورد توجه و شناخته شده است که زیبایی و جذابیت آن حتی از دیگر نقاط بغداد نیز بیشتر به چشم می‌آید.

هوش مصنوعی: سایه‌های کبوتران که دو رنگ هستند، بر روی زمین، شبیه به شکل پلنگ نقش بسته‌اند.

هوش مصنوعی: همه دور شاه در حال دور زدن و چرخیدن هستند و در همین حال در حرکتی مداوم و پرشور به دور او می‌چرخند.

هوش مصنوعی: وقتی که کبوترباز طبق فرمان خود، با دهان و دستش آواز سر داد.

هوش مصنوعی: در یک لحظه، به مانند ستاره پروین که به آسمان می‌رود، به سوی آسمان پرواز کردند.

هوش مصنوعی: شاه به سرعت بلند شد و نی را در دست گرفت، چند بار صدای بلندی برآورد و ناله کرد، نه ناله‌ای ضعیف.

هوش مصنوعی: شاه با تیزهوشی و تدبیر خود قصد داشت تا از وضعیت درویش آگاه شود و به او اطلاع پیدا کند.

هوش مصنوعی: او به سوی قصر شاه می‌رود و در حین رفتن، به ماه خود نگاه می‌کند.

هوش مصنوعی: چشم او همواره به سوی پادشاه بود و از همه امور و اتفاقات آگاه بود.

هوش مصنوعی: او از صمیم قلب دعا می‌کرد و در برخی لحظات به طرف او نگاه می‌کرد و در زمان‌های دیگر نیز سخنانی می‌گفت.

هوش مصنوعی: ای دل من، گرفتار دام تو شده‌ام، چون پرنده‌ای که به بام تو می‌نشیند.

هوش مصنوعی: ای کاش من هم مثل یک کبوتر می‌بودم و بال و پر داشتم.

هوش مصنوعی: من در کنار آن بام می‌چرخیدم و صبح و شب را به دور سرت می‌گذراندم.

هوش مصنوعی: بدن من در اینجا در بند است، اما دل من به فضای دیگری رفته و آزاد شده است.

هوش مصنوعی: خیابان و محله‌ی تو به اندازه‌ی کعبه و خانه‌ی خدا با اهمیت و محترم است و پرنده‌ای که بر بام من نشسته، نمایانگر معنویت و پاکی است.

هوش مصنوعی: دل من خواهان درد و غم است و به دنبال آن، پرندگان عشق تو به رنگ سیاه درآمده‌اند.

هوش مصنوعی: چقدر اشک‌های امید از چشمانم ریخته شد که دیگران هم از این وضعیت آشفته و ناامید شدند و بر سر جامه‌هایشان سپیدی خیالی به وجود آمد.

هوش مصنوعی: وقتی به زخم‌های دل خود نگاه می‌کنم، می‌بینم که همه آن‌ها به درد و رنج من مربوط است.

هوش مصنوعی: مستی و شادی آن‌ها مانند بلبل است و رنگ چهره‌شان به زیبایی گل. به‌نظر می‌رسد که هم مانند گل زیبا هستند و هم مانند بلبل سرزنده و شاداب.

هوش مصنوعی: رنگ چهره آن‌ها به خاطر اشک‌های من است و هر کدام از آن‌ها نشان‌دهنده احوال من هستند.

هوش مصنوعی: چرا چشمان کبوترت پر از خون است؟ چرا پای او رنگین و خشک شده است؟

هوش مصنوعی: حال من را دید و چشمانش پر از اشک شد، به طوری که اشک‌هایش همچون خون سرازیر شد.

هوش مصنوعی: او در این وضعیت، شاه بر لبه بام ایستاده است و با چهره‌ای مانند ماه، آماده حرکت و قیام شده است.

هوش مصنوعی: زمانی که آن انسان بیچاره از دور آن را ببیند، دیدن آن برای او آرامش خاطر به همراه می‌آورد.

هوش مصنوعی: در اوج محبت و عشق، او به خوبی از حالت خاص درویش و عشق‌بازی‌اش آگاه بود.

هوش مصنوعی: تا وقتی شاه با آدم‌های عادی عشق‌بازی نکند، دل‌نوازی و محبت هم از او نخواهیم دید.