هوش مصنوعی: او آمد و بر لبه بام جا گرفت، ظاهر او مانند ماه کامل بود.

هوش مصنوعی: او آمد و بر روی بام نشست و دید که درویش از دست رفته است.

هوش مصنوعی: چهره‌ات با اشک چشم، نشان از درد دل‌های من دارد و با این حال، با دل غم‌زده‌ام سخن می‌گوید.

هوش مصنوعی: کار من تمام شده و حالا چه باید بکنم؟ ای خدا! این چه وضع عجیبی است؟

هوش مصنوعی: ای کاش بخت و سرنوشتم بهتر بود و عمرم هدر نمی‌رفت.

هوش مصنوعی: تا کی باید خودم را دچار درد و رنج کنم؟ آه من! آه من! چه باید بکنم؟

هوش مصنوعی: دل من به خاطر زخم‌ها و دردهایی که از خنجر و تیغ می‌خورد، بسیار آشفته و پریشان است. افسوس و حسرت بر حال دل بر من غلبه کرده است!

هوش مصنوعی: آه از سرنوشتم که اینگونه است و وای از عمری که به هدر می‌رود.

هوش مصنوعی: من کی هستم؟ من همان کسی هستم که در جشن و شادی‌ها شمع روشنی را روشن کردم، ولی ناگهان شعله‌ای برخاست و باعث سوختن خانه‌ام شد.

هوش مصنوعی: من کی هستم؟ آن کسی که برای نوشیدن آب حیات، جان خود را در کنار چشمه به خطر انداخت.

هوش مصنوعی: من کیستم؟ کسی که به خاطر دوری از معشوق دردی کشیده و با خیالات چهره او در دلش زندگی کرده است.

هوش مصنوعی: به جز نزدیکی به محبوبم، هیچ آرزویی ندارم، آه! اگر نتوانم به وصالش برسم.

هوش مصنوعی: اگر من به خاطر این آرزو بمیرم، پس کار من در فردا سخت خواهد بود.

هوش مصنوعی: وقتی شاه از درد و ناله او آگاه شد، برای آرامش و تسکین نگرانی‌اش تلاش کرد.

هوش مصنوعی: گفت: بلند شو و نگران نباش، به فکر فردا نباش و عجله نکن.

هوش مصنوعی: از این به بعد من در صبح و شب می‌آیم و در گوشهٔ بام جا می‌گیرم.

هوش مصنوعی: می‌نشینم بر لبه بام قصر تا پرواز و زندگی گروهی از کبوتران را تماشا کنم.

هوش مصنوعی: به من نگاه کن و از دور، تمام جزئیات و زیبایی‌های محل زندگی‌ام را ببین.

هوش مصنوعی: بسیار زیباست زمانی که محبوب، محبوب خود را بشناسد و یار، یار خود را دوست بدارد.

هوش مصنوعی: کسی که به محبت و دوستی روی می‌آورد، می‌کوشد که به سوی محبوب خود توجه پیدا کند، چرا که او تنها به دنبال محبوب خویش است.

هوش مصنوعی: عشق وقتی لذت‌بخش است که با محبوبی دلنشین باشد، اما بیشتری زیبایی آن در وجود معشوقی است که عاشقانه بازی کند و دل ببرد.