هلالی جغتایی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از بس که مرا دولت بیدار کم‌ست</p></div>
<div class="m2"><p>گفتن نتوان که تا چه مقدار کم‌ست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>رنجی‌ست فراقت که کمش بسیارست</p></div>
<div class="m2"><p>عیشی‌ست وصال تو، که بسیار کم‌ست</p></div></div>

دیوان هلالی جغتائی با شاه درویش و صفات العاشقین او به کوشش سعید نفیسی - هلالی جغتائی - تصویر ۲۳۵

رباعی شمارهٔ ۸

از بس که مرا دولت بیدار کم ست
گفتن نتوان که تا چه مقدار کم ست
رنجی ست فراقت که کمش بسیارست
عیشی ست وصال تو که بسیار کم ست

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از احساس کمبود و فقدان در زندگی صحبت می‌کند. او بیان می‌کند که دولت (خوشی) او به اندازه کافی بیدار و حاضر نیست و نمی‌تواند بگوید این کمبود تا چه حد است. همچنین، از رنج فراقت معشوق سخن می‌گوید که اگرچه کم است، اما درد آن بسیار بزرگ و شدید است. در نهایت، عاشق می‌گوید که لذت دیدار معشوق هم بسیار اندک است.

رباعی شمارهٔ ۶

رباعی شمارهٔ ۷

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه خوشبختی و نیکبختی من بسیار کم است، نمی‌توانم بیان کنم که تا چه اندازه کم است.

از بس که مرا دولت بیدار کم‌ست

گفتن نتوان که تا چه مقدار کم‌ست

هوش مصنوعی: دوری از تو سختی زیادی به همراه دارد، اما خوشی‌هایِ بودنِ تو بسیار کم هستند.

رنجی‌ست فراقت که کمش بسیارست

عیشی‌ست وصال تو، که بسیار کم‌ست

رباعی شمارهٔ ۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها