هلالی جغتایی » قطعات » قطعهٔ شمارهٔ ۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چو من به داغ بتان سوخت هر که یک چندی</p></div>
<div class="m2"><p>هوس کند که دگر باره بیشتر سوزد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>به پای شمع فتد چون که سوخت پروانه</p></div>
<div class="m2"><p>که شعله‌ای چو بیابان رسد دگر سوزد</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 8642 - هلالی جغتایی » قطعات » قطعهٔ شمارهٔ ۵

قطعهٔ شمارهٔ ۶

چو من به داغ بتان سوخت هر که یک چندی
هوس کند که دگر باره بیشتر سوزد
به پای شمع فتد چون که سوخت پروانه
که شعله ای چو بیابان رسد دگر سوزد

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر از حسرت و عشق سخن می‌گوید. او می‌گوید که هر کس از عشق معشوق خود دچار سوختن و داغ شدن شده، بی‌تردید دوباره خواهان آن سوز و گداز خواهد بود. مانند پروانه‌ای که با شوق به دور شمع می‌چرخد و با هر شعله‌ای که می‌بیند، دوباره می‌سوزد. در واقع، این ابیات بیانگر اشتیاق و کشش عمیق عاشق به معشوق و لذتی است که از این سوختن می‌برد.

قطعهٔ شمارهٔ ۴

قطعهٔ شمارهٔ ۵

هوش مصنوعی: وقتی که من به خاطر عشق معشوقان دلم شکست و سوختم، هر کسی که برای مدتی آرزوی عشق را در دل احساس کند، دوباره بیشتر از قبل خواهد سوخت.

چو من به داغ بتان سوخت هر که یک چندی

هوس کند که دگر باره بیشتر سوزد

هوش مصنوعی: پروانه به پای شمع می‌افتد و می‌سوزد، همانطور که شعله‌ای در بیابان زنده است و دوباره شعله‌ور می‌شود.

به پای شمع فتد چون که سوخت پروانه

که شعله‌ای چو بیابان رسد دگر سوزد

قطعهٔ شمارهٔ ۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده