هوش مصنوعی: یک نفر با دل سنگین و غمگین وارد شد، آثارش را در جانم به جا گذاشت و رفت. او با نگاه‌های جادویی‌اش، سرزمین روح مرا تخریب کرد و ناپدید شد.

هوش مصنوعی: آن کس که با زلف آشفته‌اش دل ما را به هم آورد، همین که رفت، دل‌های ما را نیز مانند زلف خود، در هم ریخت و پریشان کرد.

هوش مصنوعی: ای کاش قالب فرسوده ما از خاک بود، جایی که آن شاهسوار بازیگوش بی‌پروا سوار بر اسبش جولان می‌داد و می‌رفت.

هوش مصنوعی: اگر دل مرا برباید، چندان ناراحت نیستم؛ چرا که دزدیدن دل آسان است، اما جان را دزدیده و رفته است.

هوش مصنوعی: تو رفتی و دل مرا با خود بردی و جانم از غم سوخت. حالا برگرد، زیرا نمی‌توان این همه ظلم را تحمل کرد و همچنان رفت.

هوش مصنوعی: دل من به سمت او پر کشید و مرا در دوری تنها گذاشت. این کار برای من سخت و برای خود او آسان شد و رفت.

هوش مصنوعی: در لحظه‌ای که هلالی به وداع می‌پرداخت، جانش را به دوست بخشید. او نیمه‌جانی داشت و همان را هم برای معشوقش صرف کرد و سپس رفت.