هوش مصنوعی: از آن تنهایی و بی‌کسی، آرزوی ما این شده که چند روزی کسی را نشناسیم و هیچ‌کس هم ما را نشناسد.

هوش مصنوعی: اگر ما نتوانیم از زیبایی‌ها و نیکوکاران قدردانی کنیم و به پای آنها برسیم، همین حالتی که در آن قرار داریم و اینکه ما خاک پای آنها هستیم، برای ما کافی است.

هوش مصنوعی: امشب به قدری شگفت‌زده و سرمست هستم که حتی به خودم نمی‌توانم بیندیشم. صدای جرس ما را از خواب بیدار خواهد کرد و به زندگی بازخواهد گرداند.

هوش مصنوعی: با اشک‌های ما، خارها و علف‌های هرز در کنار او روییده‌اند، اما گل‌های حسرت از آن خارها و علف‌های هرز، دل ما را می‌آرایند.

هوش مصنوعی: اگر از دل هر نفسی این آه سوزان برآید، دیگر کسی نخواهد توانست مانند ما، همدمی را با خود بسازد.

هوش مصنوعی: زمانی که تو، موهایت را به شیوه‌ای خاص و زیبا بسته‌ای، ما را از دسترسی به خودت دور کرده‌ای. این کار باعث شده که امیدی برای نزدیکی و دستیابی به تو نداشته باشیم.

هوش مصنوعی: در گذشته، زمانی فرا رسید که به دور از باغ و به دور از زیبایی‌ها، آسمان نیز دل‌تنگی را تجربه می‌کند، همان‌طور که پرندگان قفس را حسرت می‌کشند.