هوش مصنوعی: شب گذشته با پیمانه‌ای خالی از میخانه بیرون آمدم، کاش امروز پیمانه‌ام پر شود.

هوش مصنوعی: بعد از مرگم اگر مرا به شکل خشت شوند، دوباره به زندگی برمی‌گردم و تبدیل به خشت در میخانه می‌شوم.

هوش مصنوعی: خواستم که این دل عاشق و پر از آرزو، به حالتی منطقی و عاقلانه درآید، اما افسوس که نه فقط عاقل نشد، بلکه من را به دیوانگی کشاند.

هوش مصنوعی: تو مانند خورشید هستی و زیبایی‌ات نورانی‌تر از شمعی است که جهان را روشن می‌کند. تمام ذرات جهان به دور تو می‌چرخند و مانند پروانه‌هایی به گرد تو هستند.

هوش مصنوعی: دل من مانند پرنده‌ای است که بر سر دانه‌ای می‌تپد و نگران آن است. این دانه، نشانه‌ی شادی و آرزوی من است و عمر من نیز به این یک دانه وابسته است.

هوش مصنوعی: من به خاطر زخم‌هایی که تو به من زدی، از آشنایی با تو محروم شدم. ای کاش روزی برگردد که ما از هم بی‌خبر و بی‌غیرت بودیم!

هوش مصنوعی: هر شب که به دوستانم می‌رسم، نمی‌دانم چه بگویم. این شب، شبی نیست که حرف‌های کوتاه و بی‌مزه‌ای درباره‌اش بزنم.

هوش مصنوعی: دیشب در کلبه‌ای خراب و ویران در کنار هم بودیم، اما حالا دیوانگی و حالت خراب است در این ویرانه.