هوش مصنوعی: من فدای آن سگی هستم که بعد از مرگ من، استخوانم را به کوی تو بیاورد. من حتی به آن سگ که ناتوانی جان من را می‌فهمد، ارادت می‌ورزم.

هوش مصنوعی: وقتی که عزیمت کرده‌ای و قصد رفتن داری، دیگر نمی‌توان دل را باز کرد و با تو صحبت کرد. در چنین زمانی، جان من در خطر است و زبانم قفل می‌شود.

هوش مصنوعی: من از بی‌توجهی آن ماه دل شکسته‌ام، کاش روزی بیاید که آن مه، که همیشه بی‌مهری کرده، به من مهربان شود.

هوش مصنوعی: زبان محبوبم بسیار شیرین است و دهان من پر از تلخی است، چه لذتی دارد! اگر زبان او در دهان من باشد.

هوش مصنوعی: من فکر می‌کنم که با من حادثه‌ای در حال وقوع است. آن ماه زیبا چه سرنوشتی خواهد داشت؟ آه! اگر روزی به یقین برسد که برداشت من درست است؟

هوش مصنوعی: تب هجران به نوبت جان عاشقان را می‌سوزاند، ولی وقتی نوبت به من برسد، وای بر جانم!

هوش مصنوعی: هلالی در این بیت به تصویر کشیده می‌شود که شعلۀ آتشین ناله‌هایش به آسمان می‌رسد و در نتیجه، ملک و آسمان تحت تأثیر درد و غم او قرار می‌گیرند. دل او از غم و ناله‌هایش می‌سوزد و این احساسات عمیقش جهانی را فرا می‌گیرد.