هوش مصنوعی: از حسادت و ناراحتی سوزانده‌ام، پس درباره رقبای من سخن نگو. اگر هم می‌خواهی چیزی بگویی، به خاطر خدا باشد و نه در حضور من.

هوش مصنوعی: من در آرزوی یک کلمه از تو هستم، ای جانم! تو را چه کسی گفت که با ما سخن نگو؟

هوش مصنوعی: هر جا که جمعی از نور و روشنی به وجود آمد، من از حسد و غبطه سوختم، اما به خاطر خدا، خواهش می‌کنم که به خاطر دیگران خود را نآرایید.

هوش مصنوعی: من عاشق هستم و قصه‌ام مثل قصه فرهاد ادامه دارد. ببین چقدر برای عشق جان می‌کنم، اما دیگر از حکایت کوه‌کن صحبت نکن.

هوش مصنوعی: چقدر می‌خواهی به خاطر کشتن من ناراحت باشی؟ این کار برای من آسان است، ولی این همه ناراحتی را برای خودت تحمل نکن.

هوش مصنوعی: ای کسی که از سرزمین خرد به ملک عشق سقوط کرده‌ای، حال و روز عجیب ما را ببین و این جا را وطن خود نکن.

هوش مصنوعی: حرف‌هایت زیبا و دلنواز است و مانند هلالی که در آسمان می‌درخشد، دل را شاد می‌کند. اما اگر بخواهی نامی برایش بگذاری، بهتر است به چیزی جز طوطی زیبای سخنگو فکر نکنی.