هوش مصنوعی: خدا را شکر که جانم به خطر افتاد و جسمم به خاک تبدیل شد. از نصیحت دوست رهایی یافتم و از انتقاد و سرزنش دشمن نیز آزاد شدم.

هوش مصنوعی: ای دل، صبر کن و از این سال هر لحظه به سمت او نرود، چون از این بی‌تابی در نهایت تو و من رسوا خواهیم شد.

هوش مصنوعی: من از این حس غیرت که دوری او باعث می‌شود که سایه‌اش روی زمین بیفتد، نمی‌خواهم که شب با نور ماه باشد یا حتی روزی روشن و آفتابی.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق دیوانه شده‌ام و در حالی که بچه‌ها دورم را گرفتم، دامنم را از هر طرف می‌کشند. عاشقی چنان مرا به هم ریخته که گریبانم از دستم پاره شده است.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چگونه از درد خود با دیگران صحبت کنم. دردی که دارم، نه توانایی بیان کردنش را دارم و نه قدرت شنیدن درد دیگران را.

هوش مصنوعی: در دلم چنان زخمی به جا مانده که همچون خاری است و تو با بی‌توجهی می‌گویی که می‌خواهی آن را بیرون بکنی، اما نمی‌دانی که این کار نه تنها زخم را درمان نمی‌کند بلکه باعث می‌شود درد و سوزش بیشتری احساس کنم.

هوش مصنوعی: دل و جان من در برابر تو سپر شده است، زیرا ابرویت همچون کمان است و چشمانت تیرهایی هستند که به سوی من پرتاب می‌شوند.