هوش مصنوعی: این چطور حالتی است؟ هر بار که یک نگاه به زیبایی‌ات می‌اندازم، بی‌اختیار بی‌هوش می‌شوم و نمی‌توانم یک بار دیگر نگاه کنم.

هوش مصنوعی: روزهایم از شب تاریک‌تر شده‌اند به خاطر هجرت، اما می‌خواهم که هر روز تو را از روز قبل زیباتر ببینم.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد تو در حال لذت بردن از زندگی و زیبایی‌های آنی، اما حال من برایت روشن نیست. نمی‌دانم تا چه زمانی می‌توانم تو را در این حال ببینم و از خودم بی‌خبر باشم.

هوش مصنوعی: به سوی تو می‌روم اما نتوانم روی تو را ببینم، وای! چه حالی است این؟ که در آنجا برای دیدن تو می‌روم اما فقط دیوار و در را می‌بینم؟

هوش مصنوعی: من در شب غم، چشمانم را بسته‌ام تا بی‌تو دنیای اطرافم را نبینم، اگر چشمانم را بگشایم و این شب را روشنایی ببینم، چه خواهد شد؟

هوش مصنوعی: به خاطر رنج و سختی‌هایی که کشیده‌ام، احساس می‌کنم که زندگی‌ام در حال فروپاشی است و هر روز وضعیت من بدتر می‌شود.

هوش مصنوعی: آه! از چرخش دنیا هرگز نخواهم توانست آن ماه را ببینم و اگر هم او را ببینم، پس از سال‌ها، همانند عمرش که در حال گذر است، خواهم دید.

هوش مصنوعی: اگر هلالی را ببینم، آسمان را زیر پایم حس می‌کنم، اما نمی‌توانم خاک آستان او را زیر سرم بیابم.