هوش مصنوعی: هر شب به خود می‌گویم که فردا این کار را ترک می‌کنم، اما وقتی فردا می‌شود، دوباره امروز را به فردا موکول می‌کنم.

هوش مصنوعی: از همان ابتدا که عشق تو در دل من جا گرفت، بهتر است که در این عشق به پایان برسم و در این راه ادامه دهم.

هوش مصنوعی: ای کاش! از سر بی‌خودی و عشق، سرم را به پای او بگذارم و بعد از آن از شرم نتوانم به او نگاه کنم.

هوش مصنوعی: تو که می‌گویی دل گم‌شده‌ات را جستجو کن، منی که خودم گم شده‌ام، نمی‌دانم او را از کجا پیدا کنم.

هوش مصنوعی: من به حدی خوار و ذلیل شده‌ام که حتی از سگ‌هایت هم شرمنده هستم و نمی‌دانم چرا باید خود را در میان مردم رسوا کنم؟

هوش مصنوعی: من چه کسی هستم که خود را از بندگان تو بدانم؟ من چه اندازه ذلیل هستم که بخواهم در میان سگ‌های تو جایی برای خودم پیدا کنم؟

هوش مصنوعی: من عاشق و شیدایم و می‌خواهم بدانم کجاست محفل اندیشمندان و رندان تا بتوانم دل و جانم را برای ساقی زیبا تقدیم کنم.