هوش مصنوعی: ای شاه حسن، بر گدای خود ظلم نکن، چون ما بندگان تو هستیم. از خداوند خود بترس.

هوش مصنوعی: عاشقان دو آرزوی بزرگ از خداوند دارند: یکی اینکه دوری از دیگران را بخواهند و دیگر اینکه نزد محبوب خود حاضر شوند.

هوش مصنوعی: اگر دل از حضور دوست خبری ندارد، تعجب نکن. جایی نرفته که نتواند به جای خود بازگردد.

هوش مصنوعی: من به عشق تو، که در کوی تو زندگی می‌کنم، اگر رحمتی بر من نیست، از روی محبت خودت هم که شده، به من نگاه سرزنش‌آمیز نکن.

هوش مصنوعی: تو بارها با من آشنا شده‌ای اما همچنان به‌گونه‌ای بیگانه از کنار آشنای خود می‌گذری.

هوش مصنوعی: ای زاهد، دور شو! من در کنار بتان شهر حال و هوایی دارم که تو با خدای خودت نداری.

هوش مصنوعی: غنیمت است که به خاطر خدا و به دلیل نیکی، بی‌انصافی نکنی؛ زیرا این کار را نسبت به خودت نکن.

هوش مصنوعی: قدری که تو به من بی‌اعتنایی می‌کنی، بیشتر از وفاداری من به توست. در برابر این بی‌محبتی تو، من از وفاداری خودم شرمنده‌ام.

هوش مصنوعی: دل من گم شده و دیگر با ناله و گریه نمی‌توانی آن را پیدا کنی؛ برای خودت دردسر درست نکن.

هوش مصنوعی: ای سرو زیبا، چون خاک پای تو هستم، و برای تو نیاز دارم. لطفاً سر از خاک پای خودت بردار و به من نگاه کن.