هوش مصنوعی: عید فرا رسیده و در هر گوشه، مردم به زیبایی و جذابیت دیگری فکر می‌کنند. اما تو با اشاره‌ای به ابرویت نشان دادی که زیبایی واقعی متعلق به ماست و هیچ چیز دیگری مهم نیست.

هوش مصنوعی: فردا روز عید است و هر کسی به دنبال ماه نو می‌باشد، اما آرزوی عید من تنها زیبایی چهره تو و ابروی ماه‌مانند توست.

هوش مصنوعی: تو با لبخند می‌روی و می‌گویی: عیدتان مبارک! اما عید من به خوشی عید هیچ کس نیست.

هوش مصنوعی: اگر در غم تو جانم را به سختی هم بدهم، مرا عذر بپذیر، زیرا دل من تنگ است و نفس کشیدن برایم آسان نیست.

هوش مصنوعی: دوست رفت و دل من، چه فایده‌ای از ناله‌های شبانه‌ام دارد؟ صاحب کاروان آرامش دارد و از صدای زنگ شتر بی‌خبر است.

هوش مصنوعی: من به شدت ناله و زاری می‌کردم و در این حال، دوستی از کوی او به فریادم رسید. این دوستی که از راهی دور برای کمک به من آمد، همان کسی بود که صدای ناله‌ام را شنید و به یاری‌ام شتافت.

هوش مصنوعی: دل من در پیش روی تو بی‌قراری می‌کند، مانند پرنده‌ای که در فصل گل در قفس گیر افتاده است.

هوش مصنوعی: اگر دل و جان هلالی از شدت غم بسوزد، بر سر کوی تو بگو: هرگز نباش این خار و خس. این شعر به نوعی بیانگر این است که در این مسیر، مشکلات و سختی‌ها نباید مانع عشق و محبت شوند و باید همواره به زیبایی و ارزش‌های بالا توجه داشت.