هوش مصنوعی: ای ماه من، زلف تو مانند شب قدر و چهره‌ات مانند روز عید است. در میان روز و شب، به این زیبایی که تو می‌بینی، چه زمانی را می‌توانم تصور کنم؟

هوش مصنوعی: سرو من به قد و قامتش ایستاد و به خاطر زیبایی‌اش، دنیایی جدید به وجود آمد. علاوه بر این قامت، آیا کسی دیگری را که زیبایش را ببیند، توانسته است قیامت را ببیند؟

هوش مصنوعی: آن لبخند زیبا را که پر از لحظات شگفت‌انگیز زندگی است، نه، چون زیبایی آن به قدری ظریف است که ممکن است به زودی از بین برود.

هوش مصنوعی: وقتی در آغوشت هستم، احساسی تازه و زنده به من دست می‌دهد. گویا وجود من با محبت تو جان می‌گیرد و وجود تو به روح من زندگی می‌بخشد.

هوش مصنوعی: وقتی که پای خود را بر دلم گذاشتی، آرامش پیدا کردم، اما اگر آن را برداری، دل هنوز به تپش ادامه خواهد داد.

هوش مصنوعی: زمانی که تو از کنارم گذشتی، اشک من به طور طبیعی سرازیر شد. این اشک نمی‌تواند بی‌هدف باشد و به دنبال تو خواهد رفت، هر جا که بخواهی.

هوش مصنوعی: من بار سنگین غم جدایی را به دوش می‌کشم و این درد و رنج مانند کوهی بزرگ بر دوشم سنگینی می‌کند. نمی‌دانم این درد چه زمانی تمام خواهد شد و چه مقدار دیگر باید آن را تحمل کنم؟

هوش مصنوعی: وا! چه اتفاقی افتاد، هلالی، که غزال خوشبو ناگهان از کنار من فرار کرد و به جمع رقیبانش پیوست؟