هوش مصنوعی: دوست دارم مثل لاله، سینه‌ام را پاره‌پاره کنند تا بتوانند داغ‌های درونم را یکی یکی ببینند و حس کنند.

هوش مصنوعی: به حضور محبوب، دل من را مانند غنچه باز می‌کنند تا زخم‌های پنهانم را برای او عیان سازند.

هوش مصنوعی: چشمم پر از اشک است و دلم ز درد می‌سوزد. در میان شعله‌های آتش و آب قرار دارم و از من فاصله بگیرند.

هوش مصنوعی: اگر کسی از چهرهٔ زرد و اشک‌های من خبر نداشته باشد، شب‌ها برای فهمیدن حال من از ماه و ستاره‌ها سوال می‌کند.

هوش مصنوعی: من عمرم را در درگاه وفا گذرانده‌ام، جایی که به اندازه سگان هم ارزش ندارم و شمارش کنم.

هوش مصنوعی: از یک بار طعنه و کنایه انگار که به اندازه یک زخم کشته شدم، خدایا! اگر دوباره به من طعنه بزنند، چه اتفاقی خواهد افتاد؟

هوش مصنوعی: دل غمگین هلالی به خاطر درد جدایی می‌سوزد و برای تسکین این درد، رحمت و لطفی می‌طلبد.