هوش مصنوعی: عزیزم، برای تو جانم را قربانی کرده‌اند و از آن، لباسی تهیه کرده‌اند که به زیبایی تمام بر تن تو می‌نشیند.

هوش مصنوعی: از گل و سبزه زیبایی‌های شگفت‌انگیزی در طبیعت خلق کرده‌اند.

هوش مصنوعی: تو با بدنی لطیف و زیبا، اما قلبی سنگین و بی‌رحم، حیرت‌آور هستی. این تضاد در وجود تو باعث می‌شود که تو به نوعی شگفت‌انگیز و عجیب به نظر برسی.

هوش مصنوعی: وااای! چه می‌توان گفت درباره چهره و موهای تو؟ به نظر می‌رسد که تو را از گل و سنبل یک باغ ساخته‌اند.

هوش مصنوعی: ای گل زیبا، با لبخند دلنشینت خوشبختی را به نمایش بگذار، زیرا برای تو از غنچه‌ای که می‌خندد، چهره‌ای زیبا و دلربا به وجود آورده‌اند.

هوش مصنوعی: من کیستم که تو بخواهی با من صحبت کنی؟ مردم به خاطر من کلامی را ساخته‌اند.

هوش مصنوعی: غم و اندوهم را به اندازه کوهی بزرگ از آرزوهای شیرین و دلنشین افرادی که محبتشان را از من دریغ کرده‌اند، می‌سازم. این افراد بی‌احساس، مانند کوه‌کنان، اوج درد و حسرت مرا افزایش داده‌اند.

هوش مصنوعی: بعد از این، دیگر نمی‌توان رازی را پنهان کرد، زیرا برای هر خلوتی، جمعی مانند آن را فراهم کرده‌اند.