هوش مصنوعی: ای خدا! کدام کس غم ما را به تو برساند؟ در جایی که وجود تو هست، هیچ‌کس نمی‌تواند به ما برسد.

هوش مصنوعی: اگر باد من را با خود ببرد، از غم و بی‌قراری پریشان می‌شوم، چون نگرانم که ناخواسته غباری از من به تو برسد.

هوش مصنوعی: غم و دردی که تجربه کرده‌ایم، به ما آگاهی می‌دهد که زندگی بدون غم و درد ممکن نیست و این مشکلات، ما را به درک واقعی زندگی نزدیک‌تر می‌کند.

هوش مصنوعی: دل شکسته‌ای که از درد جدایی تو اشک می‌ریزد، برای هر نگاهی اشک از چشمانش می‌ریزد و خون می‌چکد.

هوش مصنوعی: ای دل، نگران غم‌های دنیا نباش، چراکه دانشمندان از غم‌های جهان باخبرند. به جای آن، به شادی و لذت بپرداز، زیرا این کار تو را از غم‌های دنیا رها خواهد ساخت.

هوش مصنوعی: مردم در کنار آب، سرسبز و شاداب هستند، اما دل ما می‌خواهد که تو را ببیند و در چشمان خود نگه دارد.

هوش مصنوعی: من یک بنده هستم، چرا مرا از در خود می‌رانی؟ هیچ‌کس بنده خود را از در درونش طرد نمی‌کند.

هوش مصنوعی: اگر هلالی در خطر باشد که به دست تو کشته شود، نشان از علاقه و آرزوی خوبی دارد، چرا که اگر زنده بماند، آرزوهایش همچنان ادامه خواهد داشت.