هوش مصنوعی: دوست زیبای من به راه می‌رود و به هیچ‌کس توجهی نمی‌کند. من هزاران آه می‌کشم، اما او حتی یک لحظه هم به من نگاه نمی‌کند.

هوش مصنوعی: گاهی من به او نزدیک می‌شوم و گاهی مسیر او را در دست می‌گیرم، اما چه فایده دارد؟ چون او نه به جلو نگاه می‌کند و نه به عقب.

هوش مصنوعی: اگر دلبری با ناز و عشوه به راه دین قدم بگذارد، ناله و فریاد جان چه فایده‌ای دارد؟ چرا که دزدی که در کمین است، به صدای زنگ یا جرس توجهی ندارد.

هوش مصنوعی: کسی که آرزوی دیدن چهره زیبایی را دارد، در روشنایی روز به خاطر این آرزو به آفتاب نگاه نمی‌کند.

هوش مصنوعی: دل من به شدت آتش می‌گیرد و نگرانی‌هایم افزایش می‌یابد، چرا که پرنده‌ای که به دوردست‌ها پرواز کرده، دیگر به قفس نگاه نمی‌کند و به سوی گذشته برنمی‌گردد.

هوش مصنوعی: دیدن نیکویی‌های زندگی و زیبایی‌ها در جایی که تنها زشتی‌ها و مشکلات وجود دارد، اشتباه است. مانند این که کسی در زمان گل‌های زیبا، به خار و علف‌های بی‌ارزش توجه کند.

هوش مصنوعی: گذشت و به هلالی توجه نکرد و رحم نکرد. چه سرنوشت عجیبی است که هیچ کس به کسی نگاه نمی‌کند.