حزین لاهیجی » رباعیات » شمارهٔ ۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هر چند که ما رهرو و دنیا راه است</p></div>
<div class="m2"><p>در راه نشستن خطر آگاه است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>زین شرم نشسته ام که پیرایهٔ تن</p></div>
<div class="m2"><p>گر برخیزم به قامتم کوتاه است</p></div></div>

شمارهٔ ۱۰

هر چند که ما رهرو و دنیا راه است
در راه نشستن خطر آگاه است
زین شرم نشسته ام که پیرایه تن
گر برخیزم به قامتم کوتاه است

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به سفر زندگی و چالش‌های آن اشاره دارد. او بیان می‌کند که در مسیر زندگی، نشستن و توقف ممکن است خطرناک باشد. او از شرم و خجالت خود سخن می‌گوید، زیرا اگر بخواهد از جایش برخیزد، قدش کوتاه به نظر می‌رسد. این معنای نمادین نشان‌دهنده احساس ناتوانی و ترس از مواجهه با چالش‌های زندگی است.

شمارهٔ ۸

شمارهٔ ۹

هوش مصنوعی: هر چند ما در سفر و جستجوی دنیا هستیم، اما نشستن در میانه راه ممکن است خطراتی به همراه داشته باشد.

هر چند که ما رهرو و دنیا راه است

در راه نشستن خطر آگاه است

هوش مصنوعی: از شدت شرم نشسته‌ام، چون اگر بایستم، قامت من کوتاه است و زیبایی‌های جسمم را پنهان نمی‌کند.

زین شرم نشسته ام که پیرایهٔ تن

گر برخیزم به قامتم کوتاه است

شمارهٔ ۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده