حزین لاهیجی » رباعیات » شمارهٔ ۳۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هر چند سپهر فکرم اختربار است</p></div>
<div class="m2"><p>بر دوش زبان، سخنوری سربار است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از خامهٔ تیره بخت خود ممنونم</p></div>
<div class="m2"><p>این ابر سیاهی ست که گوهربار است</p></div></div>

دیوان حزین لاهیجی به تصحیح ذبیح الله صاحبکار - محمد علی بن ابی طالب حزین لاهیجی - تصویر ۷۶۱

دیوان حزین لاهیجی (به ضمیمه تاریخ و سفرنامه حزین) کتابفروشی خیام - شیخ محمدعلی بن ابیطالب بن عبدالله حزین لاهیجی - تصویر ۵۲۷

شمارهٔ ۳۱

هر چند سپهر فکرم اختربار است
بر دوش زبان سخنوری سربار است
از خامه تیره بخت خود ممنونم
این ابر سیاهی ست که گوهربار است

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به تضاد بین افکار و سخنوری خود اشاره می‌کند. او معتقد است که ذهنش مانند یک آسمان پر ستاره است، ولی زبانش تحت فشار و بار سنگینی از سخنوری است. همچنین از قلم خود، که با تقدیر تیره‌اش ارتباط دارد، قدردانی می‌کند و آن را به گونه‌ای ابر سیاهی می‌داند که در عین حال می‌تواند گوهری ارزشمند باشد.

شمارهٔ ۲۹

شمارهٔ ۳۰

هوش مصنوعی: هر چند که تفکر من پر از ایده‌های مختلف و متنوع است، اما وقتی به بیان آن‌ها می‌پردازم، این کار برایم دشوار و سنگین به نظر می‌رسد.

هر چند سپهر فکرم اختربار است

بر دوش زبان، سخنوری سربار است

هوش مصنوعی: من از سرنوشت ناگوار خود سپاسگزارم، زیرا این تیرگی مانند ابری است که درونش گوهرهای ارزشمندی وجود دارد.

از خامهٔ تیره بخت خود ممنونم

این ابر سیاهی ست که گوهربار است

شمارهٔ ۳۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده