هوش مصنوعی: این ابر تر که با قلم نوشته شده، در دامن جهان همچون دُرّهای بهشتی پراکنده شده است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که لحن ملایم و موزونی به گوش می‌رسد، رنگ آسمان از چهره‌اش رفته و تغییر کرده است.

هوش مصنوعی: همه شما در دنیای زیبایی‌های جاودانه‌ای قرار دارید.

هوش مصنوعی: دست‌های همسرم که قلم به دست دارد، همچون گل در باغ، نغمه‌های زیبایی را برای دل‌انگیزی سدره می‌سراید.

هوش مصنوعی: وقتی که دل من مانند آینه روشن است، اگر صدای این زنگ را در آغوش بگیرم، همه‌ی طوطی‌ها را بی‌صدا می‌کنم.

هوش مصنوعی: قلم من، مانند خضر، در این darkness به چشمهٔ الهی دست یافته و راهی را یافته است.

هوش مصنوعی: من ترکیبی از دانایی و عشق هستم، که مانند آب حیات به من جان می‌بخشد.

هوش مصنوعی: کوثر، یعنی بهترین و پاک‌ترین آب، نه تنها از دوات من برنمی‌خیزد، بلکه گوهر و ارزش‌های من نیز از فرات من نمی‌رود.

هوش مصنوعی: هنگامی که نیمه شب با شادابی و لذت از خواب بیدار می‌شود، نظامی به خواب نمی‌افتد.

هوش مصنوعی: زخم من همچون آهنگهایی است که با ضربهٔ ساز ایجاد می‌شود؛ حتی با یک رشتهٔ پاره، می‌توان به پنج نوع ثروت و زیبایی دست یافت.

هوش مصنوعی: شکر از زبان تو می‌ریزد، یعنی همواره حرف‌های شیرین و دلنشینی از تو صادر می‌شود. در واقع، حرف‌ها و گفتار تو به گونه‌ای است که همچون شکر، لذت‌بخش و دلپذیر است.

هوش مصنوعی: ما بر قاهره (پایتخت مصر) پیروز و قهرمان هستیم و در جهان، افتخارات و موفقیت‌ها را به دست می‌آوریم.

هوش مصنوعی: قلم من به اندازه‌ای قوی و شگرف است که می‌تواند دستاوردهای تاریخی و عظیم را به تصویر بکشد.

هوش مصنوعی: آتش تلاش و کوشش من خاری است در سر نیزه‌ام، که نشانه‌ای از قدرت و تمرکز دست من است.

هوش مصنوعی: شما همه به نوعی سخنران هستید و یکی از افراد برجسته در این زمینه جریر است که من او را به عنوان نمونه‌ای از این سخنوران می‌شناسم.

هوش مصنوعی: او در دل خود نشانی از حقیقت و وضوح دارد که نشانه‌ای از نژاد شریف و عالی‌منش اوست.

هوش مصنوعی: هرگاه که به خاطر سخنانی که گفتم، از جایی رانده شدم، به درگاه پیامبر خدا پناه بردم.

هوش مصنوعی: آن جواهر که نشانه رهبری و پیامبری است، در دل دریاهای بزرگی از جوانمردی و مردانگی قرار دارد.

هوش مصنوعی: گوشی به سخنان شیرین من داد و مرا با زبان زیبای فارسی خطاب کرد.

هوش مصنوعی: به خاطر نعمت پذیرش آن شخصیت بزرگ، قلم من به عنوان یک شاعر، با پشتوانه و اعتبار خاصی شناخته شد.

هوش مصنوعی: بدون نشانه و علامتی از من، باد جاویدان نمی‌تواند طلای خورشید را به گردش درآورد.

هوش مصنوعی: من خود را به عنوان غلام او می‌شناسم و مانند جمشید، پادشاه افسانه‌ای، در سرمستی و شادابی غرق شده‌ام.

هوش مصنوعی: بدون اینکه فکر و تلاشی انجام شود، احساسات و سخنان تو به طور طبیعی از دل و زبانت جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: شراب محبت او مثل یک کاسه کوچک در حال جوشیدن است و جهان را به تصویر می‌کشد.

هوش مصنوعی: ای عرش بزرگ، که در جایی فراتر از مکان قرار داری، نور پروردگار در سراسر جهان را می‌افروزی.

هوش مصنوعی: نخستین مرتبه عروج تو به آسمان است و بار دیگر، علوّ و بلندی‌های آنهاست.

هوش مصنوعی: چشمه‌های روشن و درخشان تو، همچون چوب آبنوس، زیر پاهای تو آماده‌اند تا خضوع و احترام خود را با بوسیدن خاک نشان دهند.

هوش مصنوعی: چشمی که به درگاه تو بیفتد، مانند خورشید است و می‌تواند به تو خطاب کند.

هوش مصنوعی: چشم‌ها و دل او که به خاطر غبار درگاه تو تیره و تار شده بود، حالا روشن و روشنفکر است.

هوش مصنوعی: بدنی که برای فدای تو ساخته شده، فقط یک جسم مادی نیست؛ بلکه روحی که در آن وجود دارد، جاودانه و بی‌پایان است.