هوش مصنوعی: در ساعات اولیه صبح، وقتی که دیگران هنوز در خواب بودند، به دوردست‌ها و خطه‌های سرسبز آن دیار گذر کردم.

هوش مصنوعی: مثل مجنون که در دشت تنها نشسته است، زمین در اطرافش روشن و پر نور است.

هوش مصنوعی: شب تار، شب قدر را می‌نمایاند که از نور ماه هم روشن‌تر است.

هوش مصنوعی: از سمت او تا دو صد قدم، نوری پخش شده است که گویی پرتوی از ماه بر زمین افتاده است.

هوش مصنوعی: در آن روشنی، وقتی آرامش پیدا کردم، شروع به بررسی و جست‌وجو در اطراف کردم.

هوش مصنوعی: من هیچ درخششی را در راه رسیدن به مقصد نیافتم، جز نور دل او.

هوش مصنوعی: من مصحف را از جیبم بیرون آوردم و به یاری آن نور پنهان شروع به خواندن کردم.

هوش مصنوعی: با شگفتی از او پرسیدم، ای پرستنده حق، چگونه این مقام و بخشش به دست تو رسید؟

هوش مصنوعی: او با لبخند گفت: من از تاریکی و ظلمت خود در شگفتم، تو که پر از نور هستی.

هوش مصنوعی: تمامی جهان نور و روشنی وجود خداوند است، پس چرا از یک پرتو آن حیران شده‌ای؟

هوش مصنوعی: من فردی با کرامت نیستم، ای مهربان، نه مانند سلطان بسطام هستم و نه شقیق.

هوش مصنوعی: من به خاطر دیگران، خود را در زحمت و سختی قرار دادم و در زیر سایه کسی، نور امیدی را روشن کردم.

هوش مصنوعی: از آن شب تاریک، زندگی‌ام روشن شد و چراغ دلم روشنایی بخش محفل‌های من گشت.

هوش مصنوعی: ای حزین، امیدوارم شب تاریکت دور شود و دلت همیشه زنده و شاداب باشد، خاکت هم پر از نور و روشنایی گردد.

هوش مصنوعی: شمعی داغ و روشن را به کنار دل بیاور و چراغی برای زیارتگاه عشق به همراه داشته باش.