هوش مصنوعی: خدایا به مقام و جایگاه تو، که به خاطر آن خواسته‌های ما را برآورده کنی.

هوش مصنوعی: دل من تنها به خاطر خشنودی تو تلاش می‌کند، هر چند از این تلاش سودی عایدش نشود.

هوش مصنوعی: من به خاطر نفس بی‌جا و بی‌مورد خود شرمنده‌ام، از عبادت‌هایم ناخشنود و از گناهانم خسته‌ام.

هوش مصنوعی: هر دو کار خوب و بد برای من درست نیست، زیرا همان‌گونه که نافرمانی زشت است، اطاعت از نافرمانی هم زشت به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: من جز عفو و بخشش چیزی ندارم، و آنچه که در دستم بود، فرصت را به هدر داد.

هوش مصنوعی: من سودی از رنج و دردهایقلبی‌ام نمی‌برم و در این وضعیت ناداری و درماندگی قرار دارم.

هوش مصنوعی: به درگاه تو آمده‌ام و از ناتوانی‌ام شرمنده‌ام، سرم را به خاطر بی‌ثمری‌ام پایین انداخته‌ام.

هوش مصنوعی: نگران این نباش که چطور به این حالت رسیده‌ای، چرا که خودت به خاطر بزرگواری و رحمتی که داری، این امکان را فراهم کرده‌ای.

هوش مصنوعی: من تمام عمرم را در نعمت تو سپری کرده‌ام، اما حالا که به درخانه‌ات آمده‌ام، دیگر تو را گدا نمی‌دانم، بلکه خود را جویای حقیقت می‌دانم.

هوش مصنوعی: اگر در دیگری وجود دارد، آن را نشان بده و اگر نه، به امیدی که من را از این در خود برانی، دلم را نشکن.

هوش مصنوعی: در سختی و گرفتاری به که پناه ببرم؟ آیا کسی هست که به کمک افرادی که به زانو درآمده‌اند، برسد؟

هوش مصنوعی: جگرم از درد می‌سوزد و جز تو کسی نیست که به فریادم برسد.

هوش مصنوعی: از زنجیرهای قفس خبرهایی از بهار می‌آورم و صدای دل شکسته‌ام را به گوش می‌رسانم.

هوش مصنوعی: صبر و تحمل از دلم رفته و نیرویی که داشتم هم از دست رفته است، چون سبزه‌ای که زیر سنگ گیر کرده و نمی‌تواند رشد کند.

هوش مصنوعی: امیدم به هیچ چیز دیگری نیست جز به چاک گریبان و دامن مرطوبم.

هوش مصنوعی: در جایی که انسان‌ها به معصیت و گناه می‌پردازند، وقتی به نزد افراد بزرگوار و بخشنده می‌روند، گناهانشان را با توبه و پشیمانی اصلاح کرده و از آن‌ها عفو و بخشش می‌طلبند.

هوش مصنوعی: من به هر چیزی که از تو می‌خواهم امید دارم، زیرا تو هم بخشنده فیضی و هم آمرزنده‌ای.