هوش مصنوعی: شب سرد دی ماه بود که سفر برایم پیش آمد و راه را برف پوشانده بود.

هوش مصنوعی: من به دور از دوستان و رفقای خود، به تنهایی راهی را در پیش گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: در یک شب تاریک و غم‌انگیز، راهی برای من پیدا نشد و احساس کردم که تلاش‌هایم به تدریج بی‌ثمر می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی که خرد و اندیشه‌ی عاقلانه‌ام به بن‌بست رسید، با شجاعت و جسارت به جلو گام گذاشتم و فریاد زدم که باید مردانه عمل کرد.

هوش مصنوعی: اگر مردی در کارهای خود جدی و پرانرژی باشد، نتیجه‌ی بهتری خواهد گرفت، اما اگر سستی کند، عاقبت کارش نامناسب خواهد بود.

هوش مصنوعی: با گذشت نیمه شب تاریک، مقدر شد که به شهری راهنمایی شوم.

هوش مصنوعی: در آن سرزمین نه یاری یافتم و نه جایی داشتم که در آن آرامش کنم.

هوش مصنوعی: من از دنیای بیگانه و غریب زندگی فاصله گرفتم و مانند یک روستایی که به شهر می‌آید، به دنبال آشناهای خود هستم.

هوش مصنوعی: سگ‌های ولگرد از هر گوشه به هم ریخته و سر و صدایی را برپا کردند، مانند شیری که در قلمرو خود فریاد می‌زند.

هوش مصنوعی: اگر مردم نتوانند تشخیص دهند که دشمن چه کسی است و دوست چه کسی، مانند سگی که نمی‌داند چه کسی به او آسیب می‌زند، چه عواقبی برای او به همراه خواهد داشت؟

هوش مصنوعی: در هر کوچه‌ای که نگاه کردم، نتوانستم از هیچ طرف نشانه‌ای برای شروع یا ورود پیدا کنم.

هوش مصنوعی: به خاطر برف و سرمای شدید، به گلخن در صبح زود پناه بردم و لباس گرم پوشیدم.

هوش مصنوعی: یکی از مغ‌ها در آنجا بود که با دلی گرم و آتشین، دیگران را تحت تاثیر قرار می‌داد و وجودش باعث التهاب و شور و شوق در دل‌ها می‌شد.

هوش مصنوعی: به کسی که با کلام ناپسند و رفتار زشت زندگی می‌کند، باید از هر نظر ارزشی قائل نشد و او را بی‌اعتبار کرد.

هوش مصنوعی: دل به خاطر حرف‌های تند و سخت تحت تأثیر قرار گرفت و نتوانست تشخیص دهد که این حرکت درست نیست و مثل مشت زدن به کسی است.

هوش مصنوعی: با تدبیر سکوت کردم و از پاسخش چیزی نگفتم، اما او با خیال من شگفت‌زده شد.

هوش مصنوعی: او از شدت رفتار نامناسب خود شرمنده شد و سکوت کرد، بنابراین از این روش ناپسند، به وفای به قول خود روی آورد.

هوش مصنوعی: پس از مدتی که از آتش می‌گذرد، چشمهٔ زندگی برای اسکندر نمایان شد.

هوش مصنوعی: من در دیماه، با خوشبختی و زیبایی‌های بهاری، از یک مکان تاریک و غم‌انگیز به سوی بهاری زیبا و شاداب رفته‌ام.

هوش مصنوعی: زمانی که در چشمانم دودی به زیبایی خوابید، خاکسترش برای من مانند فرشی از سنجاب شد.

هوش مصنوعی: ناگهان شخصی مست و دیوانه به تندی ترسیده و لرزان شده است، همچون درختی که از ضربه تبر می‌لرزد.

هوش مصنوعی: به سرعت و با ترس از تابش مشعل مامور، فردی که در گلویش گره‌ و فشاری احساس می‌کند، بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: در آن گوشه‌ی تاریک و خانه، به خاطر ترس، به زاری و التماس نشسته‌ام، در حالی که با انسانی غیر قابل اعتماد و ناسپاس مواجه هستم.

هوش مصنوعی: خنده‌ام گرفت از رفتار او و برای ابراز حس خود زبانم را به صحبت درباره‌اش باز کردم.

هوش مصنوعی: دل را آرامش بخشیدم و به دیگران با حکمت و مهربانی زندگی را آموختم.

هوش مصنوعی: وقتی که خورشید به من محبت و آرامش بخشید، او به آرامی نزد من آمد، به خاطر ترسی که در دلش بود.

هوش مصنوعی: نیمه مست به عذری گفت که انتقاد و درد دلش همچون چاقویی در رگ وجودم نفوذ کرده و مرا آزار می‌دهد.

هوش مصنوعی: اگر از خداوند پاک و بی‌آلایش ترس داشتی، نباید نگران باشی که از نگهبانان (عسس) بترسی و خود را آلوده کنی.

هوش مصنوعی: تو مرا با شرمندگی‌ات سوزاندی و من در نشانه‌های بندگی‌ام به عرش (جیان) گام نهادم.