هوش مصنوعی: تعجبی نیست که در سختی‌ها به کمکم بیایی، چون من در شرایطی هستم که به یاری نیاز دارم، ای پیامبر خدا، من فقیرم.

هوش مصنوعی: لب‌های خشک من را در این جرعه آبی که می‌نوشم، نم و تازگی به واسطه‌ی بخشش و سخاوت تو وجود ندارد و دارایی تو از کرامت و خیرخواهی بسیار زیاد است.

هوش مصنوعی: کرم و لطف کریمان همیشه بر نیازمندان قرار دارد، همان‌طور که در فصل بهار، باران، مرواریدها را در صدف‌ها به وجود می‌آورد.

هوش مصنوعی: ابرهای بهاری، دامن خود را به آرامی می‌کشند و بر زمین‌های خشک و تشنه، آب می‌پاشند.

هوش مصنوعی: نسیم بهار به هر خاری طراوت می‌بخشد و حتی در آغوش خود، گل‌هایی را پرورش می‌دهد.

هوش مصنوعی: من را از دست خود کوتاه کن، تا این که برآورده شدن هدف تو را در آستین خود به عنوان گنجی ارزشمند داشته باشم.

هوش مصنوعی: به خاطر رحمتت، پرندگان و ماهی‌ها به تو پناه می‌آورند و در برابر عظمت تو، ما ناتوان هستیم.

هوش مصنوعی: اگر به من یک نگاه مختصر هم بیندازی، در این دنیا و آن دنیا آبرویم حفظ می‌شود.

هوش مصنوعی: به یاد روزهای خوشی می‌افتم که در حرم تو قدم می‌زدم و اکنون حسرت آن ایام را می‌خورم.

هوش مصنوعی: سرم را بر درگاه تو می‌گذارم و دل شکستۀ من به خاک درگاهت می‌ساید.

هوش مصنوعی: در آن مکان خوشبخت، من احساس شادی داشتم و از تمامی محدودیت‌ها و وابستگی‌ها رها بودم.

هوش مصنوعی: اکنون از جایگاه تو دور افتاده‌ام و به خاطر درد جدایی، سینه‌ام زخم دارد.

هوش مصنوعی: من به خاطر خواهش‌های تو در بند و زنجیر هستم، اما تو مرا آزاد کن تا بتوانم با نشاط و سرزندگی حرکت کنم.

هوش مصنوعی: از این شکارچی بی‌خبر بگذر، زیرا آنچه در مسیرت قدم می‌زند، آزاد و بی‌مخاطره است.