هوش مصنوعی: بیش از چهل سال است که به خاطر سخنان شیرینم، مانند خورشید در تمام دنیا شناخته شده‌ام.

هوش مصنوعی: شخصی که در درونش آتش عشق شعله‌ور است، صدای جان‌سوزی را از گلوی قلمش منتشر می‌کند که گویی نوای روح‌افزای بیداری و حیات است.

هوش مصنوعی: از تربیت من، ناله‌ای به گوش می‌رسد که نشان‌دهندهٔ شعلهٔ شوق در زیر بال نفسم است، و به این ترتیب آتش وجودم، مانند آتش طور، گرم و روشن می‌شود.

هوش مصنوعی: هر گوهری که از قلم من بر روی رک نیسان (قلم‌مویی) ریخته شده، به عنوان زینتی برای گوش و در تمام روزها و ماه‌ها استفاده می‌شود.

هوش مصنوعی: دشمن و دوست، چه باهوش و چه بی‌خبر، هر دو به من احترام می‌گذارند و به من توجه دارند، مانند خانه‌ای که همیشه آباد و پر رونق است.

هوش مصنوعی: پرندگان و جانوران به خاطر ناله‌هایم در شورو شوق هستند، درست مانند زمانی که داوود با آیات زبور می‌خواند.

هوش مصنوعی: من بخشی از شهرت و اشعارم را به این دلیل کنار گذاشتم که کلام، مرا در دنیای ناشناخته‌ها برجسته کرد.

هوش مصنوعی: شعر مرا به حالتی از ذلت وادار کرده که در دل خاک مدفون شوم و مانند مرده‌ای زنده زیر این بار سنگین بی‌حالی و کسادی زندگی را تحمل کنم.

هوش مصنوعی: آن فرد حقیر و بیچاره‌ای که امروز زبان به سخن می‌آورد، با وجود تمام کمبودها و ناکامی‌هایش.

هوش مصنوعی: نه از زیبایی، نه از درک، نه از گفتار و نه از احساس، کلام را از رابطه با او و از معنی‌اش عیب و نقصی نیست.

هوش مصنوعی: هر چیزی که از دهان او بیرون می‌آید، به خودش برمی‌گردد. این خر بی‌فایده به خاطر خودش در حال نواختن طنبور است.

هوش مصنوعی: او به دقت به دیکشنری و دفتر شعر مراجعه می‌کند و از طریق کلمات و اصطلاحات مختلف، به جستجوی معانی عمیق‌تر می‌پردازد.

هوش مصنوعی: اگرچه در اینجا ظاهراً نشانه‌هایی از نادانی وجود دارد، اما آن نادانی به قدری عمیق است که حتی اگر ورق‌های پروازی در خدمت ذهن‌های با فهم باشد، نمی‌تواند به آن‌ها کمک کند.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانم که مقصود او چیست و از کجا باید بفهمم، فقط در حیرتم. نمی‌دانم به چه امیدی این راه را به خود تحمیل کرده است.