هوش مصنوعی: شب گذشته در کوچهٔ غم به زمین افتادم و از جایگاه آرامش خود فاصله گرفتم.

هوش مصنوعی: دل من سرزمین عشق است، اما جسمم در رنج و آسیب بسر می‌برد. لب‌هایم پر از شکایت هستند و سریم مملو از احساسات و شور و هیجان است.

هوش مصنوعی: از گریه هر مژه مانند باران دریا، و از ناله هر تار مو، روز قیامت برپا شده بود.

هوش مصنوعی: زندگی و امید من به شدت آسیب‌دیده و خرد شده است. سرنوشت با زور و ستم، آرزوهایم را به خاک و خون کشیده و به شدت آن‌ها را شکسته است.

هوش مصنوعی: ناگهان، کسی کنار من ظاهر شد که زیبایی‌اش مانند تیری در چشم می‌نشیند و من را از خواب و بی‌خبری بیدار کرد.

هوش مصنوعی: عطر گلستان او در دل، بوی جیب وفا را به همراه دارد و نسیم محبتش مانند چراغی است که روشنی بخش محفل حضور است.

هوش مصنوعی: به مژده گفت: ای خدمتگزار عزیز دل، خانهٔ قلبت به برکت دوستی همیشه پر از نعمت و آبادانی است.

هوش مصنوعی: به هر حال، با هر کلمه‌ای که می‌نویسی، حس و حالت را منتقل می‌کنی و باید از این احساسات و عواطف خود غافل نشوی. نوشتن از دل و با احساس می‌تواند به هنر و بلاغت کمک کند و نباید آن را نادیده بگیری.

هوش مصنوعی: به او گفتم که ای همدم دل‌های غمگین، در روزگارت وفا و پایبندی خراب شده و ویران است.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم صحبت کنم؟ چگونه می‌توانم نفس بکشم؟ قلبم پر از آتش است و چشمانم پر از اشک و حالم آشفته است.

هوش مصنوعی: دل من به آرامی به من می‌گوید که اگر شکرگزاری نکنی، نباید در سختی‌ها ناله کنی و باید صبور باشی.