هوش مصنوعی: دریایی از غم پیرامون است که وجود انسان‌ها غرق در آن است.

هوش مصنوعی: عشق مانند پرنده‌ای است که با شکستی مشابه بیضه، نمی‌تواند پرواز کند و به عرش آسمان‌ها برود. این تصویر به نوعی نشان‌دهنده محدودیت‌ها و موانعی است که عشق ممکن است در مسیرش با آن روبرو شود.

هوش مصنوعی: این غنچه که به خاطر زیبایی و سرخی‌اش از صحبت کردن شرم دارد، زبان گویندگان را به سکوت می‌کشاند.

هوش مصنوعی: خون حسرت در دل به جوش آمده، نه تنها به خاطر تو، بلکه به خاطر درد دوری و نبودن تو، و این احساس تلخ را بر دل شکّران (عاشقان) سنگینی می‌کند.

هوش مصنوعی: مژگان کج تو مثل پرده‌ای است که بر قامت خمیده‌ات افتاده و به تیزی و ظرافت شمشیرهای گرانبها اشاره دارد.

هوش مصنوعی: نگاه تو باعث شده که بازار ستمگران از کسادی و بی‌حالی رنج ببرد.

هوش مصنوعی: زبان همانند قلمی که از آن برای نوشتن استفاده می‌شود، اگر از شکر گفتن باز بماند، دیگر نمی‌تواند به درستی بیان کند و مانند حنجره‌ای که بریده شده، قادر به سخن گفتن نخواهد بود.

هوش مصنوعی: هر قسمت از دل من به خاطر عشق تو، مانند آتش سوزان است، و سینهٔ محافظانی که در گدازه‌های عشق تو هستند، در حال سوختن است.

هوش مصنوعی: چون گل، به خاطر دوری تو، دلم به شدت شکسته و به یاد تو در جیب و آغوشم عطر سمن را حفظ کرده‌ام.

هوش مصنوعی: نفس روح‌بخش و حیات‌آور تو مانند کلام یاقوت، زندگی و سرور را به دیگران می‌بخشد.

هوش مصنوعی: یاد مژه‌های تو در دل حسرت و اندوهی عمیق را به همراه دارد که مثل چنگال‌های شکسته یک مار بزرگ، درد و تلخی و شکست را نمایان می‌کند. این یادآوری در من احساس ناخوشایندی ایجاد می‌کند.

هوش مصنوعی: من از دامان بزرگواری‌ات جدا شده‌ام، ای کسی که برتر از دیگران هستی، حتی برتر از قیصران.