هوش مصنوعی: حزین، از آرزوی تلاش و کوشش در این هستم که گفتارم را به دوستانم منتقل کنم.

هوش مصنوعی: از احساسی که درونم به وجود آمده و از دل زخم‌های عمیق‌ام به وجود آمده است، می‌خواهم که به طور کنایه‌ای، به دیگران بگویم که درد و ناراحتی‌ام را به نوعی در نمکدان بریزم.

هوش مصنوعی: از خاصیت فریبنده و زیرکی فرد عراقی‌نژاد خود، نامه‌ای از هندوستان به خاک صفاهان می‌فرستم.

هوش مصنوعی: چه نیازی به پنهان کردن جواهر از کسانی دارم که در تشخیص ارزش آن مهارت دارند؟ از این سنگ قیمتی، به دیار گیلان هدیه‌ای می‌فرستم.

هوش مصنوعی: دل من در این قفس تنگ و دور از آزادی، آرزوی پرواز و آزادی را دارد و می‌خواهم با پیام و صدایی به پرنده‌ای که در باغ گل‌ها زندگی می‌کند، برسانم.

هوش مصنوعی: از خاک جاده‌ای که آهوان در آن می‌دوند، می‌گذرم و بویی به ناف غزالان می‌فرستم.

هوش مصنوعی: مرغوب‌ترین و شیرین‌ترین خرماها را ارسال می‌کنم تا بر زبان‌های سخنوران و شاعرانه‌ای از مردم عدن بنشیند.

هوش مصنوعی: در این سال‌های بی‌رحم که اثرات بلاغت کم شده، برای بیان‌کنندگان خدا داد قحطان، سخنی ارسال می‌کنم.

هوش مصنوعی: زمانی که پرده را از چهره‌ام کنار بزنم، نوری به شدت درخشان مانند خورشید تابان را به دیگران می‌رسانم.

هوش مصنوعی: سخن من از درک شاعر فراتر است، مگر اینکه هدیه‌ای از اندیشمندان برایتان ارسال کنم.

هوش مصنوعی: از دل خود سخنانی را می‌سازم تا شاید با دل بزرگ و سخاوتمند، آنها را برایت بفرستم.

هوش مصنوعی: می‌خواهم اشعار خود را مانند یک کتاب مرتب کنم و به لقمان ارسال کنم.

هوش مصنوعی: اگرچه سخنان من خود زندگی است، اما بهتر است که این زندگی را به معشوقم تقدیم کنم.

هوش مصنوعی: آسمان خوبی‌ها، پناهگاه نیکان است که من همیشه برایش سلام و درود بسیاری می‌فرستم.

هوش مصنوعی: من پیامی به فرزند پیامبر و ولی فرستاده‌ام که به عنوان صدر اعظم، این جگر پاره‌ها را تقدیم کنم.

هوش مصنوعی: از ابر قلم، هدیه‌ای از محفل او به خاک نجف ارسال می‌کنم؛ مانند مرواریدی که غلتیده است.

هوش مصنوعی: من این رسم را کنار می‌گذارم که به خاطر فقر، حتی یک قطره آب را به سوی عمان بفرستم.

هوش مصنوعی: وقتی از وصال دوست قدیمی‌ام دور هستم، نامه‌ای از درد و ظلمت هجران را برای او می‌فرستم.