هوش مصنوعی: ای چرخ، باید از تو در این میدان کمتر بزنم. من طراحی کرده‌ام که در این میدان موفق شوم، حالا چرا این وضعیت عجیب و بی‌معنی است؟

هوش مصنوعی: رفتار نادرست تو هیچ دلیلی ندارد، در حالی که بازی‌های محبت و کینت نسبت به جهان چه معنا دارد؟

هوش مصنوعی: تا کی باید از جوی چشمانت ببارم و لبانم را تر کنم؟ وقتی که نیروی جدایی به شدت تیغ‌مانند است، دیگر چه جایی برای امید به رود فرات وجود دارد؟

هوش مصنوعی: ما هرگز به تلخی‌های تو عادت نکردیم، پس این نگاه چشم ما به چه درد می‌خورد وقتی که با دلِ پریشان می‌نگریم؟

هوش مصنوعی: پنجاه سال است که هر شب و روز به عمر خود نگاه می‌کنم و جز نوشیدنی تلخ مرگ چیزی نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: فردا که با دقت به ورق نگاهی می‌اندازم و از گذشته و حال باخبر می‌شوم، متوجه می‌شوم که زندگی چه معنایی دارد.