حزین لاهیجی » غزلیات ناتمام » شمارهٔ ۸۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چو تر هرگز نگردید، از می وصل تو دامان‌ها</p></div>
<div class="m2"><p>ز مخموری بود خمیازه‌ای، چاک گریبان‌ها</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>خیال توبه، نقشی بود بر آب فراموشی</p></div>
<div class="m2"><p>در آن عهدی که با پیمانه می‌بستیم پیمان‌ها</p></div></div>

دیوان حزین لاهیجی به تصحیح ذبیح الله صاحبکار - محمد علی بن ابی طالب حزین لاهیجی - تصویر ۲۰۰

شمارهٔ ۸۹

چو تر هرگز نگردید از می وصل تو دامان ها
ز مخموری بود خمیازه ای چاک گریبان ها
خیال توبه نقشی بود بر آب فراموشی
در آن عهدی که با پیمانه می بستیم پیمان ها

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر به عشق و نوشیدن شراب اشاره می‌کند. او می‌گوید که هرگز از مِی وصل معشوق خود سیر نشده و نغمه‌های مستی او را چاک‌چاک کرده است. خیال توبه نیز همچون تصویری بر روی آب فراموشی باقی مانده و همه‌چیز به زمان‌هایی برمی‌گردد که با شراب پیمان بسته بودند.

شمارهٔ ۸۷

شمارهٔ ۸۸

هوش مصنوعی: وقتی که معشوق در دسترس نیست، همه چیز به حالت پژمردگی و خاموشی می‌رود. در این حالت، زخم‌ها و آسیب‌های عشق به وضوح نمایان می‌شود، به‌طوری که آدمی به یاد می‌آورد چطور از شوری و شیدایی به وضعیتی خسته و بی‌رمق تبدیل شده است.

چو تر هرگز نگردید، از می وصل تو دامان‌ها

ز مخموری بود خمیازه‌ای، چاک گریبان‌ها

هوش مصنوعی: تصور توبه، تنها نقش و تصویری بود که بر روی آب فراموشی می‌کشیدیم در زمانی که با پیمانه، پیمان‌ها و قراردادها را می‌بستیم.

خیال توبه، نقشی بود بر آب فراموشی

در آن عهدی که با پیمانه می‌بستیم پیمان‌ها

شمارهٔ ۸۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده