حزین لاهیجی » غزلیات ناتمام » شمارهٔ ۵۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ز دوری خاطرم تنگ است و نتوانم رسید آنجا</p></div>
<div class="m2"><p>گشاد دل در آن ابروست، قفل اینجا، کلید آنجا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>رهم تا کوی او دور و ندارم طاقت پایی</p></div>
<div class="m2"><p>رهی زافتادگی، چون جاده می باید کشید آنجا</p></div></div>

شمارهٔ ۵۶

ز دوری خاطرم تنگ است و نتوانم رسید آنجا
گشاد دل در آن ابروست قفل اینجا کلید آنجا
رهم تا کوی او دور و ندارم طاقت پایی
رهی زافتادگی چون جاده می باید کشید آنجا

هوش مصنوعی: شاعر در این شعر از دلتنگی و دوری خود از معشوق سخن می‌گوید و ابراز می‌کند که دلش در غم فراقش تنگ شده است. او به زیبایی معشوق اشاره می‌کند و از قفل بودن دل در اینجا و کلید آن در پیش او حرف می‌زند. شاعر می‌گوید که با وجود فاصله زیاد، طاقت ندارد و به راهی که به سوی معشوق می‌برد ادامه می‌دهد.

شمارهٔ ۵۴

شمارهٔ ۵۵

هوش مصنوعی: از فاصله دوری که دارم، دلم تنگ شده و نمی‌توانم به آنجا برسم که دل من در سایه‌ی آن ابرو آرام بگیرد. اینجا قفل است و کلید دست آنجاست.

ز دوری خاطرم تنگ است و نتوانم رسید آنجا

گشاد دل در آن ابروست، قفل اینجا، کلید آنجا

هوش مصنوعی: به سوی محله او می‌روم و از این پا نایستاده‌ام. باید راهی را طی کنم تا به آنجا برسم.

رهم تا کوی او دور و ندارم طاقت پایی

رهی زافتادگی، چون جاده می باید کشید آنجا

شمارهٔ ۵۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده