حزین لاهیجی » غزلیات ناتمام » شمارهٔ ۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چو شیشه بود تمنا تن کبود، مرا</p></div>
<div class="m2"><p>فلک به سنگ جفای تو آزمود، مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>نهفته بود مرا جسم چون شرار به سنگ</p></div>
<div class="m2"><p>وصال سوخته جانی ز خود ربود مرا</p></div></div>

دیوان حزین لاهیجی به تصحیح ذبیح الله صاحبکار - محمد علی بن ابی طالب حزین لاهیجی - تصویر ۵۶۱

شمارهٔ ۶

چو شیشه بود تمنا تن کبود مرا
فلک به سنگ جفای تو آزمود مرا
نهفته بود مرا جسم چون شرار به سنگ
وصال سوخته جانی ز خود ربود مرا

هوش مصنوعی: این شعر به بیان احوال روحی و عاطفی شاعر پرداخته است. او خود را همچون شیشه‌ای شکننده و آسیب‌پذیر می‌بیند که تحت تاثیر نامهربانی‌های آسمان و جفای معشوق قرار گرفته است. در این شعر، جسم شاعر به مانند شعله‌ای پنهان توصیف شده و وصالی که آرزو دارد، او را از خود بی‌خود کرده است. به طور کلی، احساس درد و longing (اشتیاق) در این ابیات به وضوح نمایان است.

شمارهٔ ۴

شمارهٔ ۵

هوش مصنوعی: چون شیشه آسیب‌پذیر است و آرزوهای من مثل کبود بودن تن اوست، آسمان با سنگ و بدی‌هایت من را آزمایش کرد.

چو شیشه بود تمنا تن کبود، مرا

فلک به سنگ جفای تو آزمود، مرا

هوش مصنوعی: جسم من مانند آتش پنهان بود و با سنگ وصال به سختی سوخته شد و جانم از خودم جدا شد.

نهفته بود مرا جسم چون شرار به سنگ

وصال سوخته جانی ز خود ربود مرا

شمارهٔ ۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده