حزین لاهیجی » غزلیات ناتمام » شمارهٔ ۴۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>مردان کنند خوش، غم و هجر همیشه را</p></div>
<div class="m2"><p>آب بقاست آتش تب، شیر بیشه را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر بحر ریزیش به گلو، العطش زند</p></div>
<div class="m2"><p>جایی که نخل حرص فروبرد ریشه را</p></div></div>

شمارهٔ ۴۵

مردان کنند خوش غم و هجر همیشه را
آب بقاست آتش تب شیر بیشه را
گر بحر ریزیش به گلو العطش زند
جایی که نخل حرص فروبرد ریشه را

هوش مصنوعی: این شعر به بیان احساسات عمیق مردان عاشق و غم‌زده می‌پردازد. اشاره به آن دارد که غم و جدایی برای آنان همیشگی است و مانند آب حیات، تلخی و حرص را در وجودشان حس می‌کنند. همچنین بیان می‌کند که اگر دریا نیز از عطش بر آنان فشار آورد، در جایی که حرص وجود دارد، ریشه آنها گرفته می‌شود. در واقع، این شعر به تضادهای درونی و چالش‌های عاطفی انسان‌ها اشاره دارد.

شمارهٔ ۴۳

شمارهٔ ۴۴

هوش مصنوعی: مردان واقعی با شادی و خوشی روبه‌رو می‌شوند، در حالی که غم و جدایی همیشگی نیستند. مشکلات، همچون آتش سوزان، نمی‌توانند قدرت و شجاعت افراد قوی را از بین ببرند.

مردان کنند خوش، غم و هجر همیشه را

آب بقاست آتش تب، شیر بیشه را

هوش مصنوعی: اگر آب در گلوی انسان بریزد، تشنگی او را در مکانی اذیت می‌کند که درخت نخل ریشه‌اش را در زمین فرو برده است.

گر بحر ریزیش به گلو، العطش زند

جایی که نخل حرص فروبرد ریشه را

شمارهٔ ۴۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده