حزین لاهیجی » غزلیات ناتمام » شمارهٔ ۱۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>باغ و بهار سازد، جیب و کنار خود را</p></div>
<div class="m2"><p>هرکس گذاشت چون من، با دیده کار خود را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>من آن نیم که چون شمع، آسودگی گزینم</p></div>
<div class="m2"><p>درکارگریه کردم، لیل و نهار خود را</p></div></div>

شمارهٔ ۱۷

باغ و بهار سازد جیب و کنار خود را
هرکس گذاشت چون من با دیده کار خود را
من آن نیم که چون شمع آسودگی گزینم
درکارگریه کردم لیل و نهار خود را

هوش مصنوعی: شاعر در این شعر به زیبایی و دلنشینی بهار و باغ اشاره می‌کند و می‌گوید هر کسی باید به تلاش و کار خود متعهد باشد. او خودش را با شمع مقایسه می‌کند که همواره در تلاش است و نمی‌تواند به راحتی استراحت کند. در واقع، شاعر به اهمیت تلاش و کوشش در زندگی اشاره دارد و نشان می‌دهد که آسایش به سادگی به دست نمی‌آید.

شمارهٔ ۱۵

شمارهٔ ۱۶

هوش مصنوعی: هر کسی که توانسته باشد بهار و زیبایی را در زندگی خود ایجاد کند و از نعمت‌های آن بهره‌مند شود، باید همانند من، با دقت و توجه به کارهای خود نگاهی بیندازد و به محیط و وضعیت خود اهمیت دهد.

باغ و بهار سازد، جیب و کنار خود را

هرکس گذاشت چون من، با دیده کار خود را

هوش مصنوعی: من فردی نیستم که مانند شمع فقط در آرامش و راحتی زندگی کنم؛ بلکه در کار و تلاش خود، حتی روز و شب را به گریه و اندوه گذرانده‌ام.

من آن نیم که چون شمع، آسودگی گزینم

درکارگریه کردم، لیل و نهار خود را

شمارهٔ ۱۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده