حزین لاهیجی » غزلیات ناتمام » شمارهٔ ۱۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>سلطان همّتم، ز جهان شسته دست را</p></div>
<div class="m2"><p>چون سیل، پشت پا زده ام خاک پست را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>انصاف، کار محتسب روزگار نیست</p></div>
<div class="m2"><p>یکسان کند معامله، هشیار و مست را</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>مشکل که پر کند ز تهی کاسگی حزین</p></div>
<div class="m2"><p>این مشت خاک، دیده دنیاپرست را</p></div></div>

شمارهٔ ۱۶

سلطان همتم ز جهان شسته دست را
چون سیل پشت پا زده ام خاک پست را
انصاف کار محتسب روزگار نیست
یکسان کند معامله هشیار و مست را
مشکل که پر کند ز تهی کاسگی حزین
این مشت خاک دیده دنیاپرست را

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از قدرت و اراده خود به عنوان "سلطان همت" یاد می‌کند که از دنیا و مشکلاتش فاصله گرفته است. او به ظلم و ناعدالتی در جامعه اشاره می‌کند که همگان را به یک اندازه نمی‌سنجد، چه هشیار و چه مست. همچنین، شاعر به دشواری‌هایی اشاره می‌کند که پر کردن خالی‌های زندگی را سخت می‌کند و در نهایت به حقارت دنیاپرستی و ارزش‌های ناپایداری که در دنیا وجود دارد، انتقاد می‌کند.

شمارهٔ ۱۴

شمارهٔ ۱۵

هوش مصنوعی: عزم و اراده‌ام را همچون سلطانی برتر از جهان قرار داده‌ام و به همین خاطر، تمام چیزهای کم‌ارزش را کنار گذاشته‌ام و از آنها دوری کرده‌ام.

سلطان همّتم، ز جهان شسته دست را

چون سیل، پشت پا زده ام خاک پست را

هوش مصنوعی: انصاف کار کسی نیست که در مقام قضاوت قرار دارد، زیرا او نمی‌تواند به طور یکسان با انسان‌های هشیار و مست رفتار کند.

انصاف، کار محتسب روزگار نیست

یکسان کند معامله، هشیار و مست را

هوش مصنوعی: زیبایی‌ها و لذت‌های دنیا نمی‌توانند درد و خلأ درون فرد را پر کنند، چون تنها یک مشت خاک نمی‌تواند جان و روح انسان را سیراب کند.

مشکل که پر کند ز تهی کاسگی حزین

این مشت خاک، دیده دنیاپرست را

شمارهٔ ۱۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده