حزین لاهیجی » غزلیات ناتمام » شمارهٔ ۱۱۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>مستمع گر نکند فهم، غم اینم نیست</p></div>
<div class="m2"><p>سیر چشم سخنم، رغبت تحسینم نیست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>زاده ی دل، همه حوران بهشتی نسبند</p></div>
<div class="m2"><p>ذوق آرایش گفتار، در آیینم نیست</p></div></div>

شمارهٔ ۱۲۰

مستمع گر نکند فهم غم اینم نیست
سیر چشم سخنم رغبت تحسینم نیست
زاده ی دل همه حوران بهشتی نسبند
ذوق آرایش گفتار در آیینم نیست

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به این موضوع اشاره می‌کند که اگر مخاطب نتواند به عمق غم و درد او پی ببرد، او نیز تمایلی به بیان احساساتش ندارد. همچنین او بیان می‌کند که زیبایی و آرایش کلام به تنهایی برایش اهمیت ندارد و اصل مطلب عمق معنا و احساسات درونی است. در واقع او از اهمیت درک واقعی احساساتش سخن می‌گوید و برتری ظاهر را بی‌اهمیت می‌داند.

شمارهٔ ۱۱۸

شمارهٔ ۱۱۹

هوش مصنوعی: اگر شنونده نتواند منظور من را درک کند، برایم مهم نیست؛ فقط نگاه‌هایم به سخن‌ام است و از ستایش دیگران چیزی نمی‌خواهم.

مستمع گر نکند فهم، غم اینم نیست

سیر چشم سخنم، رغبت تحسینم نیست

هوش مصنوعی: تمام زیبایی‌های بهشتی و حوری‌ها، از دل من سرچشمه می‌گیرد و نیازی به آرایش کردن کلام ندارم، چون در روش و رویه‌ام این چیزها جایی ندارد.

زاده ی دل، همه حوران بهشتی نسبند

ذوق آرایش گفتار، در آیینم نیست

شمارهٔ ۱۱۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده