حزین لاهیجی » غزلیات ناتمام » شمارهٔ ۱۱۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چون شمع، بی سبب نفسم جانگداز نیست</p></div>
<div class="m2"><p>داغم که حسن لاله رخان، دلنواز نیست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>یک ره به تربتم قدمی می توان گذاشت</p></div>
<div class="m2"><p>من خاک راه گشته ام، این وقت ناز نیست</p></div></div>

شمارهٔ ۱۱۸

چون شمع بی سبب نفسم جانگداز نیست
داغم که حسن لاله رخان دلنواز نیست
یک ره به تربتم قدمی می توان گذاشت
من خاک راه گشته ام این وقت ناز نیست

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به احساس تنهایی و درد عمیق خود اشاره می‌کند. او بیان می‌کند که مانند شمع بی‌دلیل نمی‌سوزد، بلکه رنجش ناشی از زیبایی و محبوبی است که در دسترسش نیست. او همچنین به تقدس و ارزشی که خاک پای او دارد اشاره می‌کند و می‌گوید که دیگر شرایط برای قدم گذاشتن به آنجا وجود ندارد و باید در حسرت بماند.

شمارهٔ ۱۱۶

شمارهٔ ۱۱۷

هوش مصنوعی: من به مانند شمعی هستم که بدون دلیل، جانم را به درد می‌آورد. غم من از این است که زیبایی چهره‌ی تو، دلنشین و تسلا بخش نیست.

چون شمع، بی سبب نفسم جانگداز نیست

داغم که حسن لاله رخان، دلنواز نیست

هوش مصنوعی: یک بار می‌توانی بر سر مزارم قدم بگذاری، من دیگر خاک زمین هستم و در این لحظه حال و هوای ناز و عیادت ندارم.

یک ره به تربتم قدمی می توان گذاشت

من خاک راه گشته ام، این وقت ناز نیست

شمارهٔ ۱۱۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده