حزین لاهیجی » غزلیات ناتمام » شمارهٔ ۱۰۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>نشئهٔ فیض، در آب و گِل درویشان است</p></div>
<div class="m2"><p>جام جم، کاسه گدای دل درویشان است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ما برین در نه عبث تکیهٔ دولت زده ایم</p></div>
<div class="m2"><p>صدرکونین، در منزل درویشان است</p></div></div>

شمارهٔ ۱۱۰

نشیه فیض در آب و گل درویشان است
جام جم کاسه گدای دل درویشان است
ما برین در نه عبث تکیه دولت زده ایم
صدرکونین در منزل درویشان است

هوش مصنوعی: این شعر درباره‌ی ارتباط درویشان با دنیای فانی و معنوی است. "نشیه فیض" به معنای محل دریافت برکات الهی است که درویشان در آن زندگی می‌کنند. "جام جم" که نماد کمال و حقیقت است، در دستان درویش‌ها قرار دارد. شاعر به نوعی بیان می‌کند که ما نباید بر دنیا تکیه کنیم، زیرا حقیقت و جایگاه واقعی درویشان در منزلت و روحانیت آن‌ها نهفته است. به طور کلی، این اشعار به عمق معنای زندگی و اهمیت روحانیت در زندگی درویشان اشاره دارد.

شمارهٔ ۱۰۸

شمارهٔ ۱۰۹

هوش مصنوعی: خوشی و شادی ناشی از الطاف الهی در زندگی درویشان (زاهدان) وجود دارد. همچنین، زیبایی و کمال روحی آن‌ها به مانند گنجینه‌ای ارزشمند است که در دل آن‌ها نهفته است.

نشئهٔ فیض، در آب و گِل درویشان است

جام جم، کاسه گدای دل درویشان است

هوش مصنوعی: ما در این دنیا به طور بیهوده به قدرت و مقام تکیه نکرده‌ایم، بلکه در حقیقت، در خانه و جایگاه درویشان و اهل روشنی و عرفان قرار داریم.

ما برین در نه عبث تکیهٔ دولت زده ایم

صدرکونین، در منزل درویشان است

شمارهٔ ۱۰۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده