حزین لاهیجی » غزلیات ناتمام » شمارهٔ ۱۰۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آن روز، شب تیرهٔ ما هم سحری داشت</p></div>
<div class="m2"><p>کز صبح بناگوش تو چشمم خبری داشت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>آن هم شده چون داغ دل لاله به ما خشک</p></div>
<div class="m2"><p>این کاسهٔ ما بود که خون جگری داشت</p></div></div>

دیوان حزین لاهیجی (به ضمیمه تاریخ و سفرنامه حزین) کتابفروشی خیام - شیخ محمدعلی بن ابیطالب بن عبدالله حزین لاهیجی - تصویر ۳۴۰

شمارهٔ ۱۰۷

آن روز شب تیره ما هم سحری داشت
کز صبح بناگوش تو چشمم خبری داشت
آن هم شده چون داغ دل لاله به ما خشک
این کاسه ما بود که خون جگری داشت

هوش مصنوعی: شاعر در این بیت به یک شب تیره اشاره می‌کند که در آن سحری وجود داشته و صبح خبری از چشم محبوبش داشته است. همچنین، او اشاره می‌کند که دلش مانند لاله‌ای داغ و خشک شده و این احساسات به او آرامش نمی‌دهد. به نوعی، او از درد و اندوهی که در دل دارد نکته می‌زند و آن را با کاسه‌ای پر از خون تشبیه می‌کند.

شمارهٔ ۱۰۵

شمارهٔ ۱۰۶

هوش مصنوعی: در آن روز، شب تاریک من هم به صبحی رسید که از تو نشانه‌ای در چشمانم دیده می‌شد.

آن روز، شب تیرهٔ ما هم سحری داشت

کز صبح بناگوش تو چشمم خبری داشت

هوش مصنوعی: این حالت شبیه به درد عمیق و رنج دل لاله است که در فراق و غم خویش به سر می‌برد. این کاسه به ما نشانگر حالتی خشک و بی‌احساس است، در حالی که درونش پر از احساسات و غم‌های عمیق است.

آن هم شده چون داغ دل لاله به ما خشک

این کاسهٔ ما بود که خون جگری داشت

شمارهٔ ۱۰۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده