هوش مصنوعی: زیبایی گل در باغ مرا به خودش جذب می‌کند و صدای ناله‌ی پرندگان در قفس، مرا به فکر و اندیشه فرو می‌برد.

هوش مصنوعی: شب‌ها به خاطر گلی که در پای آن نشسته‌ام، به شدت غمگین و نالان هستم. از دل شکسته‌ام، اشک‌هایی مانند خون از من خارج می‌شود.

هوش مصنوعی: دلم را به تسخیر خود درآورده‌ای و ایمانم را به خطر انداخته‌ای؛ لبخند بازیگوش تو من را در معرض آسیب قرار داده است.

هوش مصنوعی: آیا ممکن است شبی به خواب او بروم؟ شمعی در کنارش روشن شود و این خوشبختی بیدارم کند.

هوش مصنوعی: در اینجا، گفت‌وگو درباره‌ی عدم وجود نور و روشنی در زندگی است. گوینده به نوعی مانند مسیح است که منتظر رحمت و نجات است، اما به خاطر نداشتن شادی و روشنایی، به وجود دیوار سایه‌دار پناه می‌برد و از دیگران می‌خواهد که او را در آن سایه رها کنند. در واقع، این غم و تنهایی او را به یاد معجزاتی می‌اندازد که به دنبال امید و آرامش است.

هوش مصنوعی: ابر هرگز دریا را بی‌باران نمی‌گذارد، دل من هم هرگز از درد و غم خالی نمی‌شود و همیشه پر از گریه و اندوه است.

هوش مصنوعی: بسیاری از مردم در دنیای امروز، خصلت‌های دنیاطلبی دارند و به خاطر این دنیاطلبی، ارزش‌های واقعی را نادیده می‌گیرند و به دنبال چیزهایی هستند که ارزش آن‌ها کمتر از آنچه تصور می‌شود است. در این میان، من به دنبال افراد آگاه و خریدارانی هستم که ارزش واقعی را درک کنند و به دنبال مهارت‌ها و دانشی باشند که واقعاً ارزشمند است.

هوش مصنوعی: منظور این است که مانند یک افعی که به ظاهری نرم و بی‌خطر می‌آید، در واقع خطرناک است. بنابراین، باید از کسانی که به ظاهر آرام و بی‌ضرر به نظر می‌رسند، آگاه بود، زیرا ممکن است برای جان ما تهدیدی جدی به شمار آیند. بهتر است از افراد معمولی و صلح‌جو احتیاط کنیم.