هوش مصنوعی: اگر بخواهم عشق و آرزویی را در آغوش بگیرم، باید شمشیر تند و تیز تو را پیشکش کنم، حتی اگر در مقابل گلی، زخم‌های دلبرانه‌ای که بر چهره‌ام نشسته‌اند را نشان دهم.

هوش مصنوعی: اگر مشک خوشبویی را به کوی تو ببرم و تو هم گیسوی خود را به نسیم بسپاری، دل تو را کناری می‌گذارند و موهایت را شانه می‌زنند.

هوش مصنوعی: رشک باغ بهشت، به خاطر زیبایی و فیض چهره تو، چشمانم یاد قامت تو را می‌کنند، مانند سرو کنار جوی.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانیم پرده‌ای بزنیم که من، به خاطر غم دلم، جهانی را با حالتی صبح‌گونه ساخته‌ام و سینه‌ام را که از آرامش بی‌بهره است، نشان دهم؟

هوش مصنوعی: دلبران با زیبایی‌های خود، حجاب و شرم به همراه دارند و آثار زیبایی مانند خال و خط روی صورتشان نمایان است. من از حسن و زیبایی چهره‌های بی‌پرده و آشکار آنها سخن گفته‌ام.

هوش مصنوعی: وقتی زمان به ما نزدیک شد، شراب صاف شده‌ای در حال رفتن بود. بگذار چرخش به سوی لیوانم بیفتد تا دردی که در ته کوزه است، برطرف شود.

هوش مصنوعی: هنگام صبح که می‌رسد، حزین از شراب غم بر لب‌هایش می‌چکد و زهر چشمی به شکل نغمه‌ای دلنشین، صدای آواز را می‌سراید.