هوش مصنوعی: وقتی که آموختم چگونه باید با درد و اشک روبرو شوم، تصمیم گرفتم که با زخم‌ها و رنج‌های قلبم به سفر بروم و احساسات عمیق و غم‌انگیزم را با خود همراه داشته باشم.

هوش مصنوعی: در کوچه‌های زندگی عبوری داشتم و وقت نشستن نداشتم، انگار که مهمان یا رهگذری بودم.

هوش مصنوعی: در دادگاه دین، کسانی که بینش و آگاهی دارند، نمی‌توانند به صف گدایان بپیوندند و سلطنتی که به دروازه‌ها مربوط می‌شود، نمی‌تواند بر آن‌ها تسلط پیدا کند.

هوش مصنوعی: محل حیرت و شگفتی، مانند آینه‌ای است که در آن، هیچ نظم و ترتیبی مشاهده نمی‌شود و افرادی که در آنجا جمع شده‌اند، همگی دچار آشفتگی ذهن و افکار پریشان هستند.

هوش مصنوعی: برای اینکه بتوانی با دل آرام و آسوده زندگی کنی، لازم است ارتباطات خود را حفظ کنی و نباید به راحتی از آنها بگذری.

هوش مصنوعی: اگر صوفی دل شفاف و روشنی داشته باشد، حتی اگر لباس او از خرقه باشد، می‌تواند نمدی بپوشد و همچنان مثل آینه به تماشای نور و حقیقت بپردازد.

هوش مصنوعی: اگر زبان خود را باز کنی و به صحبت گوش بدهی، زمانی که محبت و دوستی را در لب‌های خاموش پیدا کنی، برای فرد ناشنوا درمانی خواهد بود.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌تواند به زیبایی و جاذبه شما دل ببازد، چون نادان با زینت کردن چشمانش هم نمی‌تواند خود را زیبا نشان دهد؛ کسی که بینا نیست، نمی‌تواند به درستی زیبایی‌ها را ببیند.

هوش مصنوعی: ابر بهاری با گریه‌های من، زیبایی و طراوت را به گلزار نیاموخت؛ بلکه چمن و گل‌ها از احساسات من یاد گرفتند که چطور خود را آراسته کنند.

هوش مصنوعی: من از همراهان سفر که با سرعت می‌روند، عقب مانده‌ام. حالا جسم من سنگین شده و روح من برای ادامه سفر آماده نیست.

هوش مصنوعی: دل صبر و تحمل کرد و اشک‌ها را در درون خود نگه داشت تا به اندازه کافی غم و اندوه جمع کند و آن را به نوعی تبدیل به تفاوت یا طعم خاصی کند مانند طعم کباب جگر که نمک دارد.

هوش مصنوعی: از سپهر سپاسگزارم که سرنوشت تلخ و سخت آن‌قدرها بر من سنگین نبود که به آرزوی داشتن بال و پر، حسرت بخورم.

هوش مصنوعی: امروز در نسل آدم، افرادی هستند که به راحتی میراث پدران خود را به باد می‌دهند و هیچ ارزشی برای آن قائل نیستند.

هوش مصنوعی: شمشاد، که نماد زیبایی و استقامت است، به طور بیهوده به خود می‌پیچد، در حالی که موهای زیبای تو به راحتی می‌تواند بال و پر یک پری را بشکند.

هوش مصنوعی: این شیوه‌ی راه رفتن تو به قدری حیرت‌انگیز است که حتی رفتار کبک دری را تحت‌الشعاع خود قرار می‌دهد و فراموش می‌شود.

هوش مصنوعی: در لحظه وداع، هیچ صدایی بیش از صدای غمناک تو وجود ندارد. در این زمان، چراغ سحر خاموش است.