هوش مصنوعی: از غم عشق مانند خورشید، چتری از چیزهای با ارزش را بر سر موهای نامرتب خود دارم و شخص محترمی که کلاهی دارد، از میان من رفته است.

هوش مصنوعی: در این دنیا از تماشای آسمان، هرگز خود را کوچک نمی‌کنم. دیگران تلاش و اراده‌ام را به حساب مقام و سلطنت می‌گذارند.

هوش مصنوعی: من چشمانم را از دیدن جمالش می‌پوشانم چون می‌ترسم که حیرت و زیبایی او باعث شود فراموش کنم که عاجز از نگاه کردن به او هستم.

هوش مصنوعی: اگر چهره‌ام در دریاها نرمی و زیبایی پیدا کند، به خاطر شیطنت و بازیگوشی‌اش، حبابی می‌شود که نشان از عشق و داغی دارد. این حبابی که به وجود می‌آید، نشان از سرنوشت تلخ و سیاه من خواهد داشت.

هوش مصنوعی: حزین از عشق، وجود من به لطف محبت تو روشن شده است. من به وسیله این عشق، رنگ و زیبایی خود را پیدا کرده‌ام.