هوش مصنوعی: هیچ‌کس از درد و رنج عاشق خبر ندارد، در حالی که فقط خود اوست که در این اندوه و غم غوطه‌ور است. دیگران از حال او آگاهی ندارند و در زندگی خود مشغولند.

هوش مصنوعی: هر کس که نبیند و درک نکند، دردی را که در عشق نهفته است، نمی‌تواند از لذت‌های آن بهره‌مند شود، مانند مگسی که فقط گوشه‌ای از این سفره را می‌بیند و از عمق آن بی‌خبر است.

هوش مصنوعی: زخم دل من که در حال ناله است، درمانی ندارد. مرهمی که بر سینهٔ پاره‌پارهٔ جرسی (لباس بافتنی) بگذاری چه فایده‌ای دارد؟

هوش مصنوعی: هرگز از ما درخواست محبت و بوسه‌ای را نپذیرفت، و این باعث شرمندگی‌ام شد، چون لب‌های جان‌بخش او هرگز به این درخواست پاسخ ندادند.

هوش مصنوعی: اگر گلزار چمن به زاغ تبدیل شود، واضح است که محبتش به ما قفسی خواهد داد.

هوش مصنوعی: آنها با سرعت و بی‌خبر از حوادث رفتند، مانند باد صبحگاهی. اکنون من به دنبال کسی می‌گردم که مانند گل بتواند به من آرامش بدهد و در این راه به دعا و خواسته‌ی خود می‌پردازم.

هوش مصنوعی: با پرده‌ای که بر گوش‌ها قرار دارد، صدای ناله و فریاد من در زمین به جایی نمی‌رسد و آرزوی کمک و نجات را در دل حسرت می‌کشم.

هوش مصنوعی: انسان‌های شریف و آزاده هرگز با افراد پست و بی‌مقدار همدردی نمی‌کنند و نمی‌خواهند به آنها بها دهند. ما نباید برای کسانی که ارزش کمتری دارند، اعتبار و احترام قائل شویم.

هوش مصنوعی: حزین از دست تو رفته است، بنابراین وقتی نفس تازه‌ای به تو می‌رسد، باید آن را گرامی بداری و ارزشش را بدانید.